Дар бораи ворид шудан ба роҳи нав ва зинда тавассути шоистагии адолати Худо чӣ гуфтан мумкин аст?
Нависандаи ибронӣ хоҳиши худро барои хонандагонаш изҳор мекунад, ки ба баракатҳои Аҳди Ҷадид дохил шаванд - «Бинобар ин, эй бародарон, азбаски мо боварӣ дорем, ки бо хуни Исо, бо роҳи нав ва зиндае, ки Ӯ ба воситаи парда, яъне ба воситаи ҷисми Ӯ барои мо кушод, ба ҷойҳои муқаддас дохил шавем, ва азбаски мо коҳини бузурге дорем, ба хонаи Худо, биёед бо дили содиқ бо итминони комили имон наздик шавем, бо дилҳои мо аз виҷдони бад пошида ва ҷисми мо бо оби пок шуста шудааст». (Ибриён 10: 19-22)
Рӯҳи Худо ҳамаи одамонро даъват мекунад, ки ба тахти Ӯ биёянд ва тавассути корҳое, ки Исои Масеҳ кардааст, файз гиранд. Ин яке аз манфиатҳои асосии Аҳди Ҷадид аст, ки ба қурбонии Исо асос ёфтааст.
Нависандаи китоби Ибриён мехост, ки бародарони яҳудиаш низоми левизодагонро тарк кунанд ва дарк кунанд, ки Худо ба воситаи Исои Масеҳ чӣ кор карда буд. Павлус дар Эфсӯсиён таълим медод - «Дар Ӯ мо ба воситаи хуни Ӯ фидия дорем, ва омурзиши гуноҳҳои мо, ба ҳасби сарвати файзи Ӯ, ки ба мо бахшидааст, бо тамоми ҳикмат ва хирад сирри иродаи Ӯро ба мо маълум кардааст, мувофиқи нияти Ӯ, ки вай дар Масеҳ ҳамчун нақшаи пуррагии вақт муқаррар кардааст, то ҳама чизро дар Ӯ муттаҳид созад, он чи дар осмон ва чи дар замин аст». (Эфсӯсиён 1:7-10)
Ин «роҳ» тибқи қонуни Мусо ё низоми левизодагон дастрас набуд. Тибқи Аҳди Қадим, саркоҳин бояд қурбонии ҳайвонеро барои гуноҳи худ ва инчунин барои гуноҳҳои одамон қурбонӣ мекард. Системаи левизодагон мардумро аз Худо дур нигоҳ медошт, он дастрасии мустақим ба Худоро таъмин намекард. Дар давоми ин тартибот, Худо муваққатан ба гуноҳ «нигарист» то он даме ки Шахси бегуноҳ омада, ҷони Худро дод.
Ҳаёти бегуноҳии Исо дари ҳаёти ҷовидонаро боз накард; Марги ӯ кард.
Агар мо ба ҳеҷ ваҷҳ ба қобилияти ба воситаи адолати худ писанд омадан ба Худо боварӣ дошта бошем, фикр кунед, ки румиён ба мо дар бораи адолати Худо чӣ таълим медиҳанд - «Аммо алҳол адолати Худо ба ғайр аз шариат зоҳир шуд, гарчанде ки Таврот ва анбиё дар бораи он шаҳодат медиҳанд, ки адолати Худо ба воситаи имон ба Исои Масеҳ барои ҳамаи имондорон шаҳодат медиҳад. Зеро ки ҳеҷ тафовуте вуҷуд надорад: зеро ҳама гуноҳ карда, аз ҷалоли Худо маҳрум шуданд ва бо файзи Ӯ ҳамчун тӯҳфа, ба воситаи фидияе ки дар Исои Масеҳ аст, ки Худо Ӯро ҳамчун кафорат бо Хуни Худ пешкаш кардааст, сафед мешаванд. бо имон қабул карда шавад. Ин барои нишон додани адолати Худо буд, зеро бо таҳаммули илоҳӣ ӯ аз гуноҳҳои пештара гузашта буд. Ин барои он буд, ки адолати Ӯро дар айни замон нишон диҳад, то ки ӯ одил ва сафедкунандаи касе бошад, ки ба Исо имон дорад». (Румиён 3: 21-26)
Наҷот танҳо тавассути имон, танҳо ба воситаи файз, танҳо дар Масеҳ меояд.
