Երբ մենք շարունակում ենք քայլել հույսով լցված հավատքի սրահով… Աբրահամը մեր հաջորդ անդամն է. «Հավատքով Աբրահամը հնազանդվեց, երբ կանչվեց գնալու այն տեղը, որը որպես ժառանգություն ստանալու էր։ Եվ նա դուրս եկավ՝ չիմանալով, թե ուր է գնում։ Հավատքով նա բնակվում էր խոստացված երկրում, ինչպես օտար երկրում, վրաններում բնակվում էր Իսահակի և Հակոբի հետ, որոնք նրա հետ նույն խոստման ժառանգներն էին. քանզի նա սպասում էր այն քաղաքին, որն ունի հիմքեր, որի կառուցողն ու արարիչը Աստված է»։ (Եբրայեցիս 11:8-10)
Աբրահամն ապրում էր Քաղդեացիների Ուր քաղաքում։ Դա մի քաղաք էր, որը նվիրված էր Նաննարին՝ լուսնի աստծուն։ Մենք սովորում ենք Ծննդոց 12- ը `1-3 - «Այժմ Տերն ասել էր Աբրամին. «Գնա քո երկրից, քո ընտանիքից և քո հոր տնից, մի երկիր, որը ես քեզ ցույց կտամ։ Ես քեզ մեծ ազգ կդարձնեմ. Ես կօրհնեմ քեզ և կմեծացնեմ քո անունը. և դու օրհնություն կլինես: Ես կօրհնեմ քեզ օրհնողներին, և անիծելու եմ քեզ անիծողներին. և քեզանով կօրհնվեն երկրի բոլոր ընտանիքները»։
Ադամի և Եվայի ժամանակներից տղամարդիկ և կանայք ճանաչում էին ճշմարիտ Աստծուն: Այնուամենայնիվ, նրանք չփառավորեցին Նրան և երախտապարտ չէին Նրա օրհնությունների համար: Կռապաշտությունը կամ կեղծ աստվածների պաշտամունքը հանգեցրին լիակատար ապականության։ Մենք սովորում ենք Պողոսից Հռոմեացիներում. «Որովհետև Աստծո բարկությունը բացահայտվում է երկնքից մարդկանց բոլոր անաստվածության և անիրավության դեմ, ովքեր ճնշում են ճշմարտությունը անիրավության մեջ, քանի որ այն, ինչ կարող է իմանալ Աստծու մասին, հայտնի է նրանց մեջ, որովհետև Աստված ցույց է տվել նրանց. Որովհետև աշխարհի արարումից ի վեր պարզ երևում են Նրա անտեսանելի հատկությունները, հասկանալի լինելով ստեղծված բաներով, նույնիսկ Նրա հավիտենական զորությունն ու Աստվածությունը, այնպես որ նրանք անարդար են, քանի որ թեև ճանաչում էին Աստծուն, բայց չէին փառաբանում Նրան որպես Աստված: , այժմ երախտապարտ էին, բայց ունայն դարձան իրենց մտքերում, և նրանց հիմար սրտերը խավարեցին: Իմաստուն դավանելով՝ նրանք դարձան հիմարներ և փոխեցին անապական Աստծո փառքը՝ վերածելով ապականված մարդու պատկերի, ինչպես թռչունների, և չորքոտանիների և սողունների»: (Հռոմեացիներ 1: 18-23)
Աստված կանչեց Աբրահամին` առաջին հրեային, և սկսեց մի նոր բան: Աստված կանչեց Աբրահամին, որպեսզի բաժանվի այն կոռուպցիայից, որի շուրջն ապրում էր. «Եվ Աբրամը գնաց, ինչպես որ Տերն էր ասել նրան, և Ղովտը գնաց նրա հետ։ Եվ Աբրամը յոթանասունհինգ տարեկան էր, երբ նա գնաց Խառանից»։ (Ծննդոց 12:4)
Իսկական հավատքը հիմնված է ոչ թե զգացմունքների, այլ Աստծո խոսքի վրա: Մենք սովորում ենք Հռոմեացիներ 10: 17 - «Ուրեմն հավատքը լսելուց է, իսկ լսելը՝ Աստծո խոսքից»։
Եբրայեցիս գրվել է այն հրեաներին, ովքեր տատանվում էին Հիսուսի հանդեպ իրենց հավատքի մեջ: Նրանցից շատերը ցանկանում էին նորից ընկնել Հին Ուխտի օրինականության մեջ, այլ ոչ թե վստահելու, որ Հիսուսը կատարել է Հին Ուխտը և հաստատել է Նոր Ուխտ իր մահվան և հարության միջոցով:
Ինչի՞ն եք վստահում այսօր: Դուք կրոնից (մարդկանց կողմից ստեղծված կանոններ, փիլիսոփայություններ և ինքնավեհացում) դարձե՞լ եք միայն Հիսուս Քրիստոսի հանդեպ հավատքի: Հավերժական փրկությունը գալիս է միայն Քրիստոսի հանդեպ հավատքի միջոցով միայն Նրա շնորհով: Արդյո՞ք դուք հարաբերություններ եք մտցրել Աստծո հետ Քրիստոսի ավարտված գործի հանդեպ հավատքի միջոցով: Ահա թե ինչի է կանչում մեզ Նոր Կտակարանը: Այսօր չե՞ք բացելու ձեր սիրտը Աստծո խոսքի համար…
Մինչ Հիսուսի մահը նա մխիթարեց իր առաքյալներին այս խոսքերով. «Թող ձեր սիրտը չխռովվի. դուք հավատում եք Աստծուն, հավատացեք նաև Ինձ: Իմ Հոր տանը շատ ապարանքներ կան. եթե այդպես չլիներ, ես ձեզ կասեի. Ես գնում եմ ձեզ համար տեղ պատրաստելու։ Եվ եթե գնամ և ձեզ համար տեղ պատրաստեմ, նորից կգամ և ձեզ կընդունեմ ինձ մոտ. որ ուր ես եմ, այնտեղ էլ դուք լինեք։ Իսկ ուր ես գնում եմ, դու գիտես, և դու գիտես ճանապարհը»։ Թովմասը նրան ասաց. , ճշմարտությունը և կյանքը։ Ոչ ոք չի գալիս Հոր մոտ, եթե ոչ Ինձանով»։ (Հովհաննես 14: 1-6)
