…Բայց այս մարդը…
Եբրայեցիների գրողը շարունակում է տարբերել հին ուխտը նոր ուխտը. «Նախկինում ասելով. «Զոհ և ընծան, ողջակեզ և մեղքի ընծաներ, դու չուզեցիր և չհաճեցիր դրանք» (որոնք մատուցվում են ըստ օրենքի), ապա ասաց. կամք, ով Աստված»։ Նա վերցնում է առաջինը, որպեսզի հաստատի երկրորդը: Այդ կամքով մենք սրբացվել ենք Հիսուս Քրիստոսի մարմնի մեկ անգամ ընդմիշտ ընծայման միջոցով: Եվ յուրաքանչյուր քահանա կանգնած է ամեն օր սպասավորելով և բազմիցս մատուցելով նույն զոհերը, որոնք երբեք չեն կարող վերացնել մեղքերը: Բայց այս մարդը, մեղքերի համար մեկ զոհ մատուցելուց հետո հավիտյան, նստեց Աստծո աջ կողմում, այդ ժամանակվանից սպասելով, մինչև որ Նրա թշնամիները դրվեն նրա ոտքերի պատվանդանին: Որովհետև մեկ ընծանով նա հավիտյան կատարելագործեց նրանց, ովքեր սրբագործվում են»։ (Եբրայեցիս 10:8-14)
Վերոնշյալ համարները սկսվում են Եբրայեցի գրողի կողմից մեջբերում անելով Սաղմոս 40: 6-8 - «Զոհ ու ընծան դու չուզեցիր. ականջներս դու բացեցիր. Ողջակեզ և մեղքի ընծան Դուք չեք պահանջել: Այն ժամանակ ես ասացի. «Ահա ես գալիս եմ. գրքի մագաղաթում իմ մասին գրված է. Ես ուրախ եմ կատարել Քո կամքը, ո՛վ իմ Աստված, և քո օրենքը իմ սրտում է»: Աստված վերցրեց օրենքի հին ուխտը իր շարունակական զոհաբերության համակարգով և այն փոխարինեց շնորհի նոր ուխտին, որն ուժի մեջ է մտել զոհաբերության միջոցով: Հիսուս Քրիստոս. Պողոսը ուսուցանեց փիլիպպեցիներին «Թող ձեր մեջ լինի այս միտքը, որը նաև Քրիստոս Հիսուսի մեջ էր, ով լինելով Աստծո կերպարանքով, կողոպուտը Աստծուն հավասար չհամարեց, այլ իրեն ծառայի կերպարանք առնելով՝ ծառայի կերպարանք չունեցավ, և գալիս է մարդկանց նմանությամբ: Եվ հայտնվելով որպես մարդ՝ Նա իրեն խոնարհեցրեց և հնազանդ դարձավ մինչև մահ, նույնիսկ՝ խաչի մահ։»: (Փիլ. 2: 5-8)
Եթե վստահում եք կրոնական օրենքների համաձայն ապրելու ձեր կարողությանը, մտածեք, թե ինչ է արել Հիսուսը ձեզ համար։ Նա տվել է Իր կյանքը, որպեսզի վճարի քո մեղքերի համար: Միջանկյալ ոչինչ չկա։ Դուք կամ վստահում եք Հիսուս Քրիստոսի վաստակին, կամ ձեր իսկ արդարությանը: Որպես ընկած արարածներ, մենք բոլորս պակասում ենք: Մենք բոլորս կարիք ունենք Աստծո անարժան բարեհաճության, միայն Նրա շնորհի:
«Այդ կամքով», Քրիստոսի կամքով, հավատացյալները «սրբացվել են», «սուրբ են դարձել» կամ առանձնացվել են Աստծո համար մեղքից։ Պողոսն ուսուցանեց եփեսացիներին. «Ուրեմն սա ասում եմ և վկայում եմ Տիրոջով, որ դուք այլևս չպետք է քայլեք այնպես, ինչպես մյուս հեթանոսներն են քայլում, իրենց մտքի ունայնության մեջ, խավարելով իրենց հասկացողությունը և օտարացած լինելով Աստծո կյանքից՝ տգիտությունը, որ կա նրանց մեջ, իրենց սրտի կուրության պատճառով. որոնք անցյալի զգացումով անձնատուր են եղել անառակությանը, ագահությամբ գործելու բոլոր անմաքրությունները։ Բայց դուք այդպես չեք սովորել Քրիստոսին, եթե իսկապես լսել եք Նրան և սովորել եք Նրանից, ինչպես ճշմարտությունն է Հիսուսում. և նորոգվեք ձեր մտքի ոգով և հագեք նոր մարդուն, որը ստեղծվել է ըստ Աստծո՝ ճշմարիտ արդարությամբ և սրբությամբ»: (Եփես. 4: 17-24)
Անընդհատ կենդանիների զոհաբերությունները, որ անում էին Հին Կտակարանի քահանաները, միայն «ծածկում» էին մեղքը. չեն տարել։ Զոհաբերությունը, որը Հիսուսը արեց մեզ համար, զորություն ունի ամբողջությամբ հեռացնելու մեղքը: Քրիստոսն այժմ նստած է Աստծո աջ կողմում՝ բարեխոսելով մեզ համար. «Ուստի Նա կարող է նաև առավելագույնս փրկել նրանց, ովքեր Նրա միջոցով են գալիս Աստծուն, քանի որ Նա միշտ ապրում է նրանց համար բարեխոսելու համար: Որովհետև այդպիսի Քահանայապետը մեզ հարմար էր, որը սուրբ է, անվնաս, անարատ, մեղավորներից զատ և երկինքից բարձր է. ով կարիք չունի ամեն օր, ինչպես այդ քահանայապետները, զոհեր մատուցել նախ իր մեղքերի համար, ապա՝ ժողովրդի համար, որովհետև դա արեց մեկ անգամ ընդմիշտ, երբ ինքն իրեն մատուցեց: Որովհետև օրենքը քահանայապետներ է նշանակում մարդկանց, ովքեր թուլություններ ունեն, իսկ երդման խոսքը, որ եղավ օրենքից հետո, նշանակում է Որդուն, որը հավիտյան կատարյալ է»։ (Hebrews 7: 25-28)