Prawdziwe owoce pochodzą tylko z przebywania w prawdziwej winorośli
Jezus powiedział Swoim uczniom na krótko przed śmiercią: „Nie będę już więcej rozmawiał z wami, bo nadchodzi władca tego świata i nie ma we Mnie nic. Ale żeby świat poznał, że miłuję Ojca i tak jak mi przykazał Ojciec, tak czynię. Powstań, chodźmy stąd ”. (John 14: 30-31) Władcą obecnego świata jest Szatan, potężna nadprzyrodzona istota, która spadła z nieba z powodu swojej pychy. Teraz kieruje systemem tego świata za pomocą „siły, chciwości, samolubstwa, ambicji i grzesznej przyjemności”. (Leszczynska 1744Ostatecznie Szatan doprowadził do śmierci i ukrzyżowania Jezusa, ale Jezus odniósł triumf nad szatanem. Powstał z martwych i otworzył drzwi do życia wiecznego wszystkim mężczyznom i kobietom, którzy przychodzą do Niego z wiarą.
Następnie Jezus powiedział swoim uczniom o prawdziwym krzewie winnym i gałązkach. Zidentyfikował się jako prawdziwy krzew winny, Swojego Ojca jako winogrodnika, a gałęzie jako tych, którzy idą za Nim. Powiedział im, „‚ Jeżeli we Mnie trwać będziecie, a słowa moje w was, zapytacie, czego pragniecie, a stanie się wam. Przez to zostanie uwielbiony Mój Ojciec, że obfity owoc przyniesiecie; więc będziecie Moimi uczniami. Tak jak Ojciec mnie umiłował, tak i ja kocham was; trwajcie w Mojej miłości. Jeśli będziecie przestrzegać moich przykazań, będziecie trwać w Mojej miłości, tak jak Ja przestrzegałem przykazań Mojego Ojca i trwam w Jego miłości '”. (John 15: 7-10)
Czy możemy oczekiwać, że będziemy prosić Boga o cokolwiek zechcemy? Nie, powiedział, że „jeśli we Mnie trwać będziecie, a słowa Moje w was, będziecie prosić, czego pragniecie, a stanie się wam”. Przez „przebywanie” w Bogu i pozwalając, aby Jego słowo „przebywało” w nas, prosimy o to, co Jemu się podoba, a nie o to, co podoba się naszej upadłej naturze. Chcemy tego, czego On chce, bardziej niż tego, czego chcemy. Zaczynamy uznawać, że Jego wola jest dla nas najlepsza, bez względu na wszystko. Jezus powiedział, że mamy „trwać w Jego miłości”. Powiedział, że jeśli przestrzegamy Jego przykazań, „trwamy” w Jego miłości. Jeśli będziemy nieposłuszni Jego słowu, oddzielamy się od Jego miłości. On nadal nas kocha, ale w naszym buncie zrywamy z Nim społeczność. Jednak jest On pełen miłosierdzia i łaski, a kiedy pokutujemy (odwracamy się) od naszego buntu, On przyjmuje nas z powrotem do społeczności.
Bóg chce, abyśmy przynosili wiele owoców. Ten owoc jest opisany w Rzymian 1: 13 jak przechodzi w ewangelię; w Galacjan 5: 22-23 jako cechy charakteru, takie jak miłość, radość, pokój, cierpliwość, życzliwość, dobroć, wierność, łagodność i panowanie nad sobą; i w Phil. 1: 9–11 jako napełnione owocami sprawiedliwości, które są „przez” Jezusa Chrystusa ku chwale i chwale Bożej. Sami lub własnym wysiłkiem nie możemy wyprodukować prawdziwego „owocu” Boga. Te owoce przychodzą tylko dzięki „przebywaniu” w Nim i pozwoleniu, aby Jego potężne słowo „przebywało” w nas. Jak wskazuje Scofield, „Moralność i łaski chrześcijaństwa, które są owocem Ducha, są często naśladowane, ale nigdy nie są powielane”. (Leszczynska 1478)
Jeśli nie znasz Jezusa Chrystusa. Chce, abyście zrozumieli, że przyszedł na ziemię, ukrył się w ciele, żył bezgrzesznym doskonałym życiem i umarł jako ofiara gotowa zapłacić za nasze grzechy. Jest tylko jeden sposób, aby żyć z Nim wiecznie. Musisz zwrócić się do Niego z wiarą, uznając, że jesteś grzesznikiem potrzebującym zbawienia. Proś Go, by wybawił cię od wiecznego gniewu. Ci, którzy nie zwracają się do Niego, pozostają pod gniewem Bożym, który trwa na wieki. Jezus jest jedyną drogą wyjścia z tego gniewu. Powitajcie Go, aby był waszym Panem i Zbawicielem. On rozpocznie dzieło transformacji w twoim życiu. Uczyni cię nowym stworzeniem od wewnątrz. Jak głosi znany werset Pisma: „Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne. Albowiem Bóg nie posłał Swego Syna na świat, aby skazał świat, ale aby świat przez Niego został zbawiony ”. (John 3: 16-17)
Referencje:
Scofield, CI Ed. Biblia Scofield Study. Nowy Jork: Oxford University Press, 2002.
