តើអ្នកមានជំនឿលើនរណា ឬអ្វី?
អ្នកសរសេរហេព្រើរបន្តការដាស់តឿនរបស់គាត់អំពីជំនឿ— «ដោយសារសេចក្ដីជំនឿ ហេណុកត្រូវបានគេយកទៅ ដើម្បីកុំឲ្យគាត់ឃើញសេចក្ដីស្លាប់ ហើយរកមិនឃើញទេ ព្រោះព្រះបានយកគាត់ទៅ»។ មុនពេលគេយកគាត់ គាត់មានទីបន្ទាល់នេះថា គាត់ពេញចិត្តព្រះ។ ប៉ុន្តែបើគ្មានជំនឿ វាមិនអាចធ្វើឲ្យទ្រង់ពេញចិត្តបានឡើយ ត្បិតអ្នកដែលចូលមករកព្រះត្រូវតែជឿថាទ្រង់មាន ហើយថាទ្រង់ជារង្វាន់ដល់អ្នកដែលខំស្វែងរកទ្រង់»។ (ហេព្រើរ ៩: ៨-៩)
យើងអានអំពីហេណុកនៅក្នុងសៀវភៅលោកុប្បត្តិ— «ហេណុករស់បានហុកសិបប្រាំឆ្នាំ ហើយបង្កើតបានមធូសាឡា ហេណុកបានដើរជាមួយនឹងព្រះបីរយឆ្នាំ ហើយបង្កើតបានកូនប្រុសកូនស្រី។ ដូច្នេះ អស់ទាំងថ្ងៃរបស់ហេណុកគឺបីរយហុកសិបប្រាំឆ្នាំ។ ហេណុកបានដើរជាមួយព្រះជាម្ចាស់។ ហើយគាត់មិនមែនទេ ដ្បិតព្រះបានយកគាត់ទៅ»។ (លោកុប្បត្តិ ១៩:១៥-២៩)
នៅក្នុងសំបុត្រទៅកាន់ពួករ៉ូម ប៉ុលបង្រៀន (តាមរយៈការដកស្រង់ខគម្ពីរពីទំនុកតម្កើង) ថាពិភពលោកទាំងមូល រួមទាំងមនុស្សគ្រប់គ្នាក្នុងលោកនេះ មានទោសនៅចំពោះព្រះ— គ្មានអ្នកណាសុចរិតគ្មាននរណាម្នាក់ឡើយ។ គ្មានអ្នកណាអាចយល់បានទេ គ្មានអ្នកណាស្វែងរកព្រះជាម្ចាស់ទេ។ ពួកគេទាំងអស់គ្នាបានឃ្លាតឆ្ងាយ។ ពួកគេទាំងពីរបានក្លាយទៅជាមិនបានផលចំណេញ; គ្មានអ្នកណាដែលធ្វើល្អគ្មាននរណាម្នាក់ទេ” ។ (រ៉ូម ១: ១៣-១៧) បន្ទាប់មក ដោយយោងទៅលើច្បាប់ម៉ូសេ ប៉ុលបានសរសេរ— «ឥឡូវនេះយើងដឹងថាអ្វីៗដែលក្រឹត្យវិន័យចែងទុកសំរាប់មនុស្សដែលនៅក្រោមក្រឹត្យវិន័យដើម្បីហាមមនុស្សទាំងអស់ហើយមនុស្សទាំងអស់នឹងមានទោសនៅចំពោះព្រះភ័ក្ត្រព្រះជាម្ចាស់។ ដូច្នេះដោយការប្រព្រឹត្ដតាមក្រឹត្យវិន័យនោះគ្មានមនុស្សណាបានសុចរិតនៅចំពោះព្រះភ័ក្ត្រព្រះអង្គឡើយក្រឹត្យវិន័យនឹងដឹងអំពីអំពើបាប។ (រ៉ូម ១: ១៣-១៧)
បន្ទាប់មក ប៉ុលបានបង្វែរទៅពន្យល់ពីរបៀបដែលយើងទាំងអស់គ្នាត្រូវ 'រាប់ជាសុចរិត' ឬបានត្រូវនឹងព្រះ— « ប៉ុន្តែឥឡូវនេះ សេចក្តីសុចរិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ក្រៅពីក្រឹត្យវិន័យត្រូវបានបើកសម្តែង ដោយត្រូវបានសំដែងជាសាក្សីដោយក្រិត្យវិន័យ និងព្យាការី សូម្បីតែសេចក្តីសុចរិតរបស់ព្រះ តាមរយៈសេចក្តីជំនឿលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដល់មនុស្សទាំងអស់ និងអស់អ្នកដែលជឿ។ សម្រាប់វាមិនមានភាពខុសប្លែកគ្នា; ដ្បិតមនុស្សគ្រប់គ្នាបានប្រព្រឹត្តអំពើបាប ហើយខ្វះសិរីល្អនៃព្រះ ដោយបានរាប់ជាសុចរិតដោយសេរី ដោយព្រះគុណទ្រង់ តាមរយៈការប្រោសលោះ ដែលមានក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ»។ (រ៉ូម ១: ១៣-១៧)
តើយើងរៀនអ្វីខ្លះអំពីព្រះយេស៊ូវពីគម្ពីរសញ្ញាថ្មី? យើងរៀនពីដំណឹងល្អរបស់យ៉ូហាន— កាលពីដើមដំបូងបង្អស់ព្រះបន្ទូលមានព្រះជន្មគង់នៅ។ ព្រះបន្ទូលគង់នៅជាមួយព្រះជាម្ចាស់ហើយព្រះបន្ទូលជាព្រះជាម្ចាស់។ គាត់គឺនៅក្នុងការចាប់ផ្តើមជាមួយនឹងព្រះ។ អ្វីៗទាំងអស់ត្រូវបានបង្កើតឡើងតាមរយៈទ្រង់ហើយបើគ្មានទ្រង់គ្មានអ្វីត្រូវបានបង្កើតឡើយ។ នៅក្នុងទ្រង់គឺជាជីវិតហើយជីវិតគឺជាពន្លឺរបស់មនុស្ស។ ពន្លឺភ្លឺក្នុងសេចក្ដីងងឹតតែសេចក្ដីងងឹតពុំបានទទួលពន្លឺទេ»។ (យ៉ូហាន ១៩: ៣១-៤២) … និងពីលូកាក្នុងកិច្ចការ – ( សេចក្ដីអធិប្បាយរបស់ពេត្រុសនៅថ្ងៃបុណ្យទី៥០) «ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលអើយ ចូរស្ដាប់ពាក្យទាំងនេះថា ព្រះយេស៊ូជាអ្នកស្រុកណាសារ៉ែត ជាបុរសដែលព្រះបានបញ្ជាក់ប្រាប់អ្នករាល់គ្នាដោយអព្ភូតហេតុ ការអស្ចារ្យ និងទីសំគាល់ដែលព្រះបានធ្វើតាមរយៈទ្រង់នៅកណ្ដាលអ្នក ដូចអ្នករាល់គ្នាដឹងដែរថា ទ្រង់ត្រូវបានរំដោះដោយគោលបំណងដែលបានកំណត់។ ហើយការដឹងជាមុនអំពីព្រះជាម្ចាស់ អ្នករាល់គ្នាបានចាប់ដោយដៃឥតច្បាប់ ឆ្កាង ហើយសម្លាប់ចោល។ ជាអ្នកដែលព្រះបានប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ ដោយបានបំបាត់ការឈឺចាប់នៃសេចក្ដីស្លាប់ ពីព្រោះមិនអាចនឹងត្រូវឃុំឃាំងទ្រង់ឡើយ»។ (កិច្ចការ ២៦: ១៥-១៨)
ប៉ុលដែលធ្លាប់ជាផារិស៊ីម្នាក់បានរស់នៅក្រោមក្រិត្យវិន័យ បានយល់ពីគ្រោះថ្នាក់ខាងវិញ្ញាណនៃការត្រឡប់ទៅក្រោមច្បាប់ ជាជាងឈរក្នុងសេចក្តីជំនឿតាមរយៈព្រះគុណ ឬគុណសម្បត្តិរបស់ព្រះគ្រីស្ទតែម្នាក់ឯង—ប៉ុលបានព្រមានពួកកាឡាទី— «ដ្បិតអស់អ្នកដែលប្រព្រឹត្តតាមក្រឹត្យវិន័យ ស្ថិតនៅក្រោមបណ្តាសា។ ដ្បិតមានចែងទុកមកថា៖ ‹អ្នកណាដែលមិនបន្តក្នុងគ្រប់ទាំងសេចក្ដីដែលមានចែងទុកក្នុងគម្ពីរក្រឹត្យវិន័យ នោះត្រូវបណ្តាសា›។ ប៉ុន្តែ ការដែលថាគ្មាននរណាម្នាក់បានរាប់ជាសុចរិតដោយសារក្រិត្យវិន័យនៅចំពោះព្រះភ័ក្ត្រព្រះជាម្ចាស់ទេ ត្បិត ‹មនុស្សសុចរិតនឹងរស់នៅដោយសេចក្ដីជំនឿ›។ ប៉ុន្តែ ក្រឹត្យវិន័យមិនមែនមកពីសេចក្ដីជំនឿទេ ប៉ុន្តែ ‹អ្នកណាដែលប្រព្រឹត្តនឹងមានជីវិតដោយសារគេ›។ ព្រះគ្រីស្ទបានប្រោសលោះយើងពីបណ្តាសានៃក្រិត្យវិន័យ បានក្លាយជាបណ្តាសាសម្រាប់យើង (ព្រោះមានចែងទុកថា 'អស់អ្នកដែលព្យួរលើដើមឈើត្រូវបណ្តាសា') ដើម្បីអោយពររបស់អ័ប្រាហាំអាចមកលើសាសន៍ដទៃនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ។ យើងអាចនឹងទទួលបានការសន្យានៃព្រះវិញ្ញាណតាមរយៈសេចក្ដីជំនឿ » ។ (កាឡាទី ៣:១០-១៤)
សូមឲ្យយើងងាកទៅរកព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដោយសេចក្តីជំនឿ ហើយទុកចិត្តលើទ្រង់តែមួយគត់។ មានតែទ្រង់ប៉ុណ្ណោះដែលបានចំណាយសម្រាប់ការប្រោសលោះដ៏អស់កល្បរបស់យើង។
