ការសំរាកពិតប្រាកដតែមួយគត់គឺស្ថិតនៅក្នុងព្រះគុណរបស់ព្រះគ្រីស្ទ

ការសំរាកពិតប្រាកដតែមួយគត់គឺស្ថិតនៅក្នុងព្រះគុណរបស់ព្រះគ្រីស្ទ

អ្នកនិពន្ធហេព្រើរនៅតែបន្តពន្យល់អំពី“ នៅសល់” របស់ព្រះ - «ត្បិតទ្រង់មានបន្ទូលនៅកន្លែងជាក់លាក់មួយនៃថ្ងៃទីប្រាំពីរតាមរបៀបនេះថា And ហើយព្រះបានឈប់សំរាកនៅថ្ងៃទីប្រាំពីរពីការប្រព្រឹត្ដទាំងអស់របស់ទ្រង់› ។ ហើយម្តងទៀតនៅកន្លែងនេះថាពួកគេនឹងមិនចូលក្នុងការសម្រាករបស់ខ្ញុំទេ។ ដោយហេតុថានៅតែមានអ្នកខ្លះត្រូវតែចូលហើយអ្នកដែលត្រូវបានគេផ្សព្វផ្សាយជាលើកដំបូងមិនបានចូលដោយព្រោះការមិនស្តាប់បង្គាប់នោះជាថ្មីម្តងទៀតគាត់បានកំណត់ថ្ងៃជាក់លាក់មួយដោយនិយាយនៅក្នុងដាវីឌថា“ ថ្ងៃនេះ” បន្ទាប់ពីរយៈពេលដ៏យូរដូចដែលវាបានធ្វើ បាននិយាយថា៖ Today ថ្ងៃនេះប្រសិនបើអ្នក hear សំឡេងរបស់ទ្រង់កុំធ្វើឱ្យចិត្តអ្នករឹងរូស› ។ ប្រសិនបើលោកយ៉ូស្វេអោយពួកគេសំរាកមែននោះលោកមុខជាមិននិយាយអំពីថ្ងៃមួយទៀតទេ។ ដូច្នេះនៅសល់ប្រជាជនរបស់ព្រះ” ។ (ហេព្រើរ ៥: ៧-៩)

សំបុត្រទៅជនជាតិហេព្រើរត្រូវបានសរសេរដើម្បីលើកទឹកចិត្តដល់គ្រីស្ទបរិស័ទជ្វីហ្វកុំ ឲ្យ ងាកទៅរកក្រឹត្យវិន័យសាសនាវិញពីព្រោះគម្ពីរសញ្ញាចាស់នៃសាសនាយូដាបានឈានដល់ទីបញ្ចប់ហើយ។ ព្រះគ្រីស្ទបាននាំដល់ទីបញ្ចប់នៃកតិកាសញ្ញាចាស់ឬសញ្ញាចាស់តាមរយៈការបំពេញគោលបំណងទាំងមូលនៃច្បាប់។ មរណភាពរបស់លោកយេស៊ូគឺជាគ្រឹះសម្រាប់កតិកាសញ្ញាថ្មីឬសញ្ញាថ្មី។

នៅក្នុងខខាងលើនេះការឈប់សំរាកដែលនៅសល់សម្រាប់ប្រជាជនរបស់ព្រះគឺជាការសំរាកដែលយើងបញ្ចូលនៅពេលយើងដឹងថាតម្លៃទាំងមូលត្រូវបានបង់សម្រាប់ការលោះពេញលេញរបស់យើង។

សាសនាឬការខំប្រឹងប្រែងរបស់មនុស្សដើម្បីផ្គាប់ព្រះហឫទ័យព្រះតាមរយៈទម្រង់នៃការរាប់ជាបរិសុទ្ធដោយខ្លួនឯងគឺគ្មានប្រយោជន៍ទេ។ ការជឿទុកចិត្តលើសមត្ថភាពរបស់យើងដើម្បីធ្វើឱ្យខ្លួនយើងបានសុចរិតតាមរយៈការធ្វើតាមផ្នែកនៃសេចក្ដីសញ្ញាចាស់ឬច្បាប់និងពិធីបរិសុទ្ធផ្សេងៗមិនសមនឹងការរាប់ជាសុចរិតឬបរិសុទ្ធរបស់យើងទេ។

ការលាយបញ្ចូលគ្នានូវច្បាប់និងព្រះគុណមិនមានប្រសិទ្ធភាពទេ។ សារនេះមាននៅទូទាំងគម្ពីរសញ្ញាថ្មី។ មានការព្រមានជាច្រើនអំពីការវិលត្រឡប់ទៅរកច្បាប់ឬជឿលើដំណឹងល្អផ្សេងទៀត។ ប៉ុលបានប្រព្រឹត្ដឥតឈប់ឈរជាមួយពួកយូដាដែលជាអ្នកច្បាប់ជនជាតិយូដាដែលបង្រៀនថាផ្នែកខ្លះនៃកិច្ចព្រមព្រៀងចាស់ត្រូវតែធ្វើតាមដើម្បីផ្គាប់ព្រះហឫទ័យព្រះ។

ប៉ូលបានប្រាប់ពួកកាឡាទី - «ដោយដឹងថាមនុស្សមិនត្រូវបានរាប់ជាសុចរិតដោយសារការប្រព្រឹត្ដតាមក្រឹត្យវិន័យទេគឺដោយសារជំនឿលើព្រះយេស៊ូគ្រិស្ដសូម្បីតែយើងក៏បានជឿលើព្រះយេស៊ូគ្រិស្ដដែរដើម្បីអោយយើងបានសុចរិតដោយសារជំនឿមិនមែនក្នុងក្រឹត្យវិន័យទេ។ ព្រោះតាមរយៈការប្រព្រឹត្ដតាមក្រិត្យវិន័យនោះគ្មានមនុស្សណាបានរាប់ជាសុចរិតឡើយ»។ (កាឡ។ ៣: ១១)

គ្មានការសង្ស័យទេដែលអ្នកជឿជនជាតិយូដាពិបាកនឹងងាកចេញពីក្រឹត្យវិន័យដែលពួកគេបានកាន់ជាយូរមកហើយ។ អ្វីដែលច្បាប់បានធ្វើគឺបង្ហាញពីភាពខុសឆ្គងនៃធម្មជាតិរបស់មនុស្ស។ គ្មានអ្នកណាអាចរក្សាច្បាប់បានល្អឥតខ្ចោះនោះទេ។ ប្រសិនបើអ្នកជឿទុកចិត្តលើច្បាប់នៃសាសនានៅថ្ងៃនេះដើម្បីផ្គាប់ព្រះហឫទ័យព្រះអ្នកកំពុងស្ថិតនៅលើផ្លូវចុងក្រោយ។ វាមិនអាចធ្វើបានទេ។ ជនជាតិយូដាមិនអាចធ្វើបានទេហើយគ្មានយើងណាម្នាក់អាចធ្វើបានដែរ។

ជំនឿលើការងារដែលបានបញ្ចប់របស់ព្រះគ្រីស្ទគឺជាការរត់គេចតែមួយគត់។ ប៉ូលក៏បានប្រាប់ពួកកាឡាទី - ប៉ុន្ដែបទគម្ពីរបានដាក់ទោសមនុស្សទាំងអស់ដែលមានភាពខុសឆ្គងដើម្បី ឲ្យ សេចក្ដីសន្យាដែលមានជំនឿលើលោកយេស៊ូគ្រិស្ដអាចផ្ដល់ដល់អ្នកដែលជឿ។ មុនពេលជំនឿមកដល់យើងជាប់ឃុំឃំាងក្រោមអំណាចរបស់ក្រឹត្យវិន័យទាំងរង់ចាំជំនឿដែលនឹងត្រូវលេចចេញមក។ ដូច្នេះក្រឹត្យវិន័យមាននាទីណែនាំយើងទៅកាន់ព្រះគ្រិស្ដដើម្បីអោយយើងបានសុចរិតដោយសារជំនឿ។ (កាឡ។ ៥: ២២-២៣)

Scofield បានសរសេរនៅក្នុងព្រះគម្ពីរសិក្សារបស់គាត់ - “ នៅក្រោមកិច្ចព្រមព្រៀងថ្មីនៃព្រះគុណគោលការណ៍នៃការគោរពប្រតិបត្តិចំពោះឆន្ទៈដ៏ទេវភាពត្រូវបានបង្កើតនៅខាងក្នុង។ រហូតមកដល់ពេលនេះជីវិតរបស់អ្នកជឿពីភាពអនាធិបតេយ្យនៃឆន្ទៈផ្ទាល់ខ្លួនថាគាត់ស្ថិតនៅក្រោមច្បាប់ឆ្ពោះទៅរកព្រះគ្រីស្ទហើយច្បាប់ថ្មីរបស់ព្រះគ្រីស្ទគឺជាការរីករាយរបស់គាត់។ រីឯព្រះជាម្ចាស់ដែលប្រោសប្រទានអោយមនុស្សបានសុចរិតវិញគឺត្រូវប្រព្រឹត្ដដោយយុត្ដិធម៌។ បទបញ្ញត្តិទាំងឡាយត្រូវបានប្រើនៅក្នុងបទគម្ពីរគ្រីស្ទបរិស័ទដោយឡែកជាការណែនាំនៅក្នុងសេចក្តីសុចរិត។