តើអ្នកជឿជាក់លើសេចក្តីសុចរិតផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នកឬសេចក្តីសុចរិតរបស់ព្រះទេ?
អ្នកនិពន្ធហេព្រើរនៅតែបន្តជម្រុញពួកអ្នកជឿហេព្រើរឆ្ពោះទៅរកការសម្រាកខាងវិញ្ញាណរបស់ពួកគេ - «ត្បិតអ្នកណាដែលបានចូលទៅក្នុងការសំរាករបស់ខ្លួនបានលះបង់ខ្លួនឯងពីការងាររបស់ខ្លួនដូចព្រះបានធ្វើពីរបស់ទ្រង់ដែរ។ ដូច្នេះយើងត្រូវឧស្សាហ៍ចូលក្នុងការសំរាកនោះក្រែងលោនរណាម្នាក់ធ្លាក់ចូលទៅក្នុងគំរូនៃការមិនស្តាប់បង្គាប់។ ដ្បិតព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ជាព្រះដែលមានជីវិតរស់នៅហើយមានឫទ្ធានុភាពនិងមុតជាងដាវមុខពីរទៅទៀត។ ធ្វើយ៉ាងនេះសូម្បីតែការបែងចែកព្រលឹងនិងវិញ្ញាណសន្លាក់និងខួរឆ្អឹងខ្នងក៏ដោយ។ គ្មានអ្វីដែលលាក់កំបាំងពីព្រះនេត្ររបស់ព្រះអង្គទេអ្វីៗទាំងអស់នៅអាក្រាតនិងបើកចំហចំពោះព្រះភ័ក្ត្រព្រះអង្គដែលយើងត្រូវទទួលយក។ (ហេព្រើរ ៥: ៧-៩)
គ្មានអ្វីដែលយើងអាចយកមកតុរបស់ព្រះជាថ្នូរនឹងសេចក្ដីសង្រ្គោះបានឡើយ។ មានតែសេចក្តីសុចរិតរបស់ព្រះប៉ុណ្ណោះដែលនឹងធ្វើ។ សេចក្ដីសង្ឃឹមតែមួយគត់របស់យើងគឺត្រូវ«បំពាក់ខ្លួនទៅក្នុងសេចក្ដីសុចរិតរបស់ព្រះតាមរយៈជំនឿលើអ្វីដែលលោកយេស៊ូបានធ្វើដើម្បីយើង។
ប៉ូលបានប្រាប់ពីការយកចិត្តទុកដាក់របស់គាត់ចំពោះជនជាតិយូដារបស់គាត់នៅពេលគាត់បានសរសេរទៅកាន់រ៉ូម - «បងប្អូនប្រុសៗបំណងប្រាថ្នានិងការអធិស្ឋានរបស់ខ្ញុំចំពោះព្រះសម្រាប់អ៊ីស្រាអែលគឺ ឲ្យ ពួកគេបានសង្រ្គោះ។ ខ្ញុំហ៊ានធ្វើជាសាក្សីថាពួកគេមានចិត្ដខ្នះខ្នែងបំរើព្រះជាម្ចាស់ខ្លាំងណាស់តែគេធ្វើខុសនឹងចំណេះវិជ្ជា។ ដោយពួកគេពុំស្គាល់របៀបដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រោសមនុស្សលោកអោយបានសុចរិតពួកគេខំប្រឹងធ្វើអោយខ្លួនបានសុចរិតដោយខ្លួនគេផ្ទាល់គឺពុំព្រមទទួលរបៀបដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រោសមនុស្សអោយបានសុចរិតនេះទេ។ ត្បិតព្រះគ្រិស្ដជាចុងបញ្ចប់នៃក្រឹត្យវិន័យសំរាប់សេចក្ដីសុចរិតសំរាប់មនុស្សទាំងអស់ដែលជឿ។ (រ៉ូម៉ាំង 10: 1-4)
សារដ៏សាមញ្ញនៃសេចក្ដីសង្រ្គោះតាមរយៈសេចក្ដីជំនឿតែម្នាក់គត់តាមរយៈព្រះគុណតែមួយគត់នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទតែមួយគត់គឺជាអ្វីដែលប្រូតេស្ដង់ប្រូតេស្តង់និយាយអំពី។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយចាប់តាំងពីព្រះវិហារនេះបានកើតនៅថ្ងៃបុណ្យទី ៥០ រហូតមកដល់បច្ចុប្បន្ននេះប្រជាជនបានបន្ថែមតម្រូវការផ្សេងទៀតនៅក្នុងសារនេះ។
ដូចពាក្យខាងលើពីហេព្រើរនិយាយថា អ្នកណាចូលទៅសំរាកជាមួយព្រះអង្គអ្នកនោះបានដកខ្លួនចេញពីកិច្ចការរបស់ខ្លួនដូចព្រះជាម្ចាស់បង្ហើយកិច្ចការរបស់ព្រះអង្គដែរ។ នៅពេលយើងទទួលយកអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើសម្រាប់យើងតាមរយៈជំនឿលើទ្រង់យើងឈប់ព្យាយាមដើម្បីទទួលបានសេចក្តីសង្រ្គោះតាមមធ្យោបាយផ្សេងទៀត។
ដើម្បី be ឧស្សាហ៍ព្យាយាម› ដើម្បីចូលក្នុងការសម្រាករបស់ព្រះស្តាប់ទៅចំឡែក។ ហេតុអ្វី? ដោយសារតែសេចក្ដីសង្រ្គោះទាំងស្រុងតាមរយៈគុណសម្បត្ដិរបស់ព្រះគ្រីស្ទហើយមិនមែនរបស់យើងផ្ទាល់គឺផ្ទុយពីរបៀបដែលលោកីយដែលធ្លាក់ចុះរបស់យើងដំណើរការ។ វាហាក់ដូចជាចម្លែកដែលមិនអាចធ្វើការសម្រាប់អ្វីដែលយើងទទួលបាន។
ប៉ុលបានប្រាប់ពួករ៉ូមអំពីពួកសាសន៍ដទៃ - ដូច្នេះតើយើងត្រូវគិតដូចម្ដេច? សាសន៍ដទៃដែលពុំបានស្វះស្វែងរកសេចក្ដីសុចរិតបែរជាបានទទួលសេចក្ដីសុចរិតទៅវិញគឺសេចក្ដីសុចរិតមកពីជំនឿ។ រីឯសាសន៍អ៊ីស្រាអែលគេខំប្រឹងធ្វើតាមក្រឹត្យវិន័យដែលផ្ដល់សេចក្ដីសុចរិតតែពួកគេពុំបានសុចរិតតាមវិន័យនោះឡើយ។ ហេតុអ្វី? គឺមកពីគេមិនបានស្វះស្វែងរកជំនឿដោយប្រើជំនឿ។ ដ្បិតពួកគេជំពប់ដួលនឹងថ្មដែលកំពុងជំពប់ដួល។ ដូចមានសេចក្ដីចែងទុកមកថាៈ "យើងដាក់ថ្មមួយដុំដែលនាំអោយគេជំពប់ដួលនៅក្រុងស៊ីយ៉ូន។ អ្នកណាជឿលើព្រះអង្គអ្នកនោះមុខជាមិនខកចិត្ដឡើយ" ។ (រ៉ូម៉ាំង 9: 30-33)
ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះគឺ living រស់និងមានថាមពល› និង shar មុតជាងដាវមុខពីរទៅទៀត› ។ វាគឺជា“ ចោះ” សូម្បីតែចំនុចនៃការចែកព្រលឹងនិងវិញ្ញាណរបស់យើង។ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជា disc អ្នកស្គាល់ច្បាស់› អំពីគំនិតនិងបំណងនៃដួងចិត្តរបស់យើង។ វាអាចបង្ហាញពី“ យើង” ដល់“ យើង” ។ វាគឺដូចជាកញ្ចក់ដែលបង្ហាញថាយើងជានរណាដែលពេលខ្លះវាឈឺចាប់ខ្លាំងណាស់។ វាបង្ហាញពីការបញ្ឆោតខ្លួនឯងមោទនភាពនិងបំណងប្រាថ្នាល្ងង់របស់យើង។
គ្មានសត្វណាមួយដែលត្រូវបានលាក់ពីព្រះទេ។ គ្មានកន្លែងណាដែលយើងអាចទៅលាក់ខ្លួនពីព្រះបានទេ។ គ្មានអ្វីដែលគាត់មិនដឹងអំពីយើងទេហើយអ្វីដែលអស្ចារ្យនោះគឺថាគាត់នៅតែស្រឡាញ់យើងខ្លាំងប៉ុណ្ណា។
យើងអាចសួរខ្លួនយើងនូវសំណួរដូចតទៅនេះ: តើយើងពិតជាបានចូលសំរាកខាងវិញ្ញាណរបស់ព្រះទេ? នៅថ្ងៃណាមួយតើយើងដឹងទេថាយើងទាំងអស់គ្នានឹងទទួលខុសត្រូវចំពោះព្រះជាម្ចាស់? តើយើងត្រូវបានគ្របបាំងនៅក្នុងសេចក្ដីសុចរិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់តាមរយៈជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទទេ? ឬតើយើងមានគំរោងឈរនៅចំពោះទ្រង់ហើយទូលអង្វរភាពល្អនិងការល្អរបស់យើង?
