តើជំនឿរបស់អ្នកជាអ្វីឬនរណា?
ប៉ូលបានបន្តសុន្ទរកថាទៅកាន់រ៉ូម “ ដំបូងខ្ញុំសូមអរព្រះគុណព្រះជាម្ចាស់របស់ខ្ញុំតាមរយៈព្រះយេស៊ូគ្រិស្ដសំរាប់អ្នកទាំងអស់គ្នាដែលជំនឿរបស់អ្នកត្រូវបានគេនិយាយពាសពេញពិភពលោក។ ត្បិតព្រះជាសាក្សីរបស់ខ្ញុំដែលខ្ញុំបម្រើដោយវិញ្ញាណខ្ញុំនៅក្នុងដំណឹងល្អរបស់ព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់ថាដោយមិនឈប់ឈរខ្ញុំសូមនិយាយពីអ្នកជានិច្ចក្នុងការអធិស្ឋានរបស់ខ្ញុំដោយធ្វើការស្នើសុំប្រសិនបើតាមមធ្យោបាយខ្លះឥឡូវនេះខ្ញុំនឹងរកផ្លូវនៅ ព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់នឹងយាងមករកអ្នក។ ខ្ញុំចង់ជួបអ្នកខ្លាំងណាស់ដើម្បីអោយខ្ញុំចែកអំណោយទានខាងវិញ្ញាណដល់អ្នកដើម្បីអោយអ្នកបានរឹងមាំហើយនោះគឺថាខ្ញុំនឹងត្រូវបានលើកទឹកចិត្តរួមគ្នាជាមួយអ្នកដោយជំនឿគ្នាទៅវិញទៅមកទាំងអ្នកនិងខ្ញុំ។ (រ៉ូម៉ាំង 1: 8-12)
អ្នកជឿរ៉ូម៉ាំងត្រូវបានគេស្គាល់ដោយសារជំនឿរបស់ពួកគេ។ វចនានុក្រមព្រះគម្ពីរចង្អុលបង្ហាញថាពាក្យថាជំនឿត្រូវបានប្រើនៅក្នុងគម្ពីរសញ្ញាចាស់តែពីរដងប៉ុណ្ណោះ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយពាក្យថាការជឿទុកចិត្តត្រូវបានរកឃើញនៅក្នុងគម្ពីរសញ្ញាចាស់ច្រើនជាង ១៥០ ដង។ ពាក្យថាសេចក្ដីជំនឿគឺមានច្រើនជាងនៅក្នុងពាក្យគម្ពីរសញ្ញាថ្មី។ ពីជំពូក 'សាលនៃសេចក្តីជំនឿ' នៅក្នុងហេព្រើរយើងរៀន - “ ឥឡូវនេះសេចក្តីជំនឿគឺជាខ្លឹមសារនៃក្តីសង្ឃឹមនិងជាភស្ដុតាងដែលយើងមើលមិនឃើញ។ ដោយសារជំនឿនោះពួកអ្នកចាស់ទុំបានទទួលសក្ខីភាពល្អ។ ដោយសារជំនឿយើងយល់ថាពិភពលោកនេះជាប់នឹងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះដូច្នេះអ្វីៗដែលយើងមើលឃើញមិនមែនជារបស់ដែលមើលឃើញទេ។ (ហេព្រើរ ៥: ៧-៩)
សេចក្តីជំនឿផ្តល់អោយយើងនូវ“ គ្រឹះ” សម្រាប់ក្តីសង្ឃឹមរបស់យើងក្នុងការបន្តនិងធ្វើអោយអ្វីៗដែលយើងមិនអាចមើលឃើញ។ ដើម្បីមានជំនឿលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទយើងត្រូវតែលឺអំពីថាតើទ្រង់ជានរណានិងអ្វីដែលទ្រង់បានធ្វើសំរាប់យើង។ វាបង្រៀននៅរ៉ូម - «ដូច្នេះសេចក្តីជំនឿកើតឡើងដោយការស្តាប់ហើយបាន hearing ដោយព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ»។ (រ៉ូម ១: ១៨) ការសន្សំសេចក្តីជំនឿគឺជា trust ការទុកចិត្តផ្ទាល់ខ្លួនយ៉ាងសកម្ម and និងការប្តេជ្ញាចិត្តរបស់ខ្លួនឯងចំពោះព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទ (ហ្វឺហ្វាហ្វហ្វ ៥៨៦)។ វាមិនសំខាន់ទេថាមនុស្សម្នាក់មានជំនឿខ្លាំងប៉ុណ្ណាប្រសិនបើជំនឿនោះមាននៅក្នុងអ្វីដែលមិនពិត។ វាគឺជា 'វត្ថុ' នៃជំនឿរបស់យើងដែលសំខាន់។
នៅពេលមនុស្សម្នាក់ជឿជាក់លើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទជាព្រះអម្ចាស់និងព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់គេ 'មិនត្រឹមតែមានជំហរផ្លាស់ប្តូរនៅចំពោះព្រះទេ (យុត្តិកម្ម) ប៉ុន្តែក៏មានការចាប់ផ្តើមនៃការងារប្រោសលោះនិងញែកជាបរិសុទ្ធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ› ។ (ហ្វឺហ្វាហ្វហ្វ ៥៨៦)
ហេព្រើរក៏បង្រៀនយើងផងដែរ - «តែបើគ្មានសេចក្ដីជំនឿទេនោះមិនអាចនឹងគាប់ដល់ព្រះហឫទ័យទ្រង់បានឡើយដ្បិតអ្នកណាដែលចូលមកឯព្រះត្រូវតែជឿថាទ្រង់ជាព្រះហើយអ្នកនោះជារង្វាន់ដល់អ្នកដែលស្វែងរកទ្រង់យ៉ាងឧស្សាហ៍ដែរ»។ (ហេព្រើរ ១១: ៦)
ជាផ្នែកមួយនៃជំនឿរបស់ពួកគេលើព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទរបស់ពួកគេអ្នកជឿនៅទីក្រុងរ៉ូមនៃភាពចាំបាច់ត្រូវតែបដិសេធសាសនារ៉ូម៉ាំង។ ពួកគេក៏ត្រូវបដិសេធនូវវប្បធម៌សាសនាដែលជំនឿត្រូវបានយកចេញពីប្រភពផ្សេងៗគ្នាទូលំទូលាយនិងខុសៗគ្នា។ ប្រសិនបើពួកគេជឿថាព្រះយេស៊ូជា, ផ្លូវសេចក្ដីពិតនិងជាជីវិត› នោះ 'គ្រប់មធ្យោបាយទាំងអស់› ត្រូវតែបដិសេធ។ អ្នកជឿរ៉ូម៉ាំងប្រហែលជាត្រូវបានគេចាត់ទុកថាជាអ្នកប្រឆាំងនឹងគ្នាពីព្រោះភាគច្រើននៃជីវិតរ៉ូម៉ាំង។ ក្នុងនោះរួមមានល្ខោនកីឡាពិធីបុណ្យជាដើមត្រូវបានធ្វើឡើងក្នុងនាមជាអាទិទេពមិនពិតនិងចាប់ផ្តើមដោយការបូជាដល់អាទិទេពនោះ។ ពួកគេក៏មិនអាចថ្វាយបង្គំព្រះនៅទីសក្ការៈបូជារបស់អ្នកកាន់អំណាចឬគោរពបូជាអាទិទេពរ៉ូម៉ា (ការបង្ហាញលក្ខណៈរបស់រដ្ឋ) ព្រោះវាបំពានជំនឿរបស់ពួកគេលើព្រះយេស៊ូ។ (ហ្វឺហ្វាហ្វហ្វ ៥៨៦)
ប៉ូលស្រឡាញ់ពួកអ្នកជឿរ៉ូម៉ាំង។ គាត់បានអធិស្ឋាន ឲ្យ ពួកគេហើយចង់នៅជាមួយពួកគេដើម្បីប្រើអំណោយខាងវិញ្ញាណរបស់គាត់ដើម្បីលើកទឹកចិត្តនិងពង្រឹងពួកគេ។ ប៉ូលប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ថាគាត់នឹងមិនទៅលេងទីក្រុងរ៉ូមទេហើយសំបុត្ររបស់គាត់ទៅពួកគេនឹងផ្តល់ជាពរជ័យដ៏ធំធេងដល់ពួកគេដូចយើងទាំងអស់គ្នាសព្វថ្ងៃនេះដែរ។ នៅទីបំផុតប៉ូលនឹងទៅធ្វើទស្សនកិច្ចនៅក្រុងរ៉ូមជាអ្នកទោសហើយត្រូវគេធ្វើទារុណកម្មនៅទីនោះដោយសារជំនឿរបស់គាត់។
ធនធាន:
Pfeiffer, ឆាលអេហ្វ, ហាដវ៉េដអេវ៉ូសនិងចនរី។ វចនានុក្រមព្រះគម្ពីរវីគីក្លីហ្វ។ Peabody អ្នកបោះពុម្ពផ្សាយ Hendrickson ។ ឆ្នាំ ១៩៩៨ ។
