Փրկված, Սրբացված և Ապահովված…Միայն Քրիստոսով
Իր բացատրության մեջ, թե ով է Հիսուսը, Եբրայեցի գրողը շարունակում է «Որովհետև և՛ Նա, ով սրբացնում է, և՛ նրանք, ովքեր սրբացվում են, բոլորը մեկ են, այդ պատճառով Նա չի ամաչում նրանց եղբայրներ անվանել՝ ասելով. «Ես քո անունը կհայտնեմ իմ եղբայրներին. ժողովի մէջ ես օրհնութիւն պիտի երգեմ քեզ»։ Եվ կրկին. «Ես իմ հույսը կդնեմ Նրա վրա»: Եվ կրկին. «Ահա ես և այն երեխաները, որոնց Աստված տվել է ինձ»: Այնուհետև, քանի որ երեխաները միս ու արյուն կերան, Նա Ինքը նույնպես մասնակցեց դրան, որպեսզի մահվան միջոցով կործանի նրան, ով ուներ մահվան զորություն, այսինքն՝ սատանային, և ազատ արձակի նրանց, ովքեր մահից վախենալու պատճառով ամբողջ կյանքում ստրկության էին ենթարկվել»: (Hebrews 2: 11-15)
Աստված հոգի է: Նա չի սկսել որպես մարդ, որը զարգացել է դեպի աստվածություն: Հովհաննես 4-ը մեզ սովորեցնում է «Աստված Հոգի է, և նրանք, ովքեր երկրպագում են Նրան, պետք է երկրպագեն հոգով և ճշմարտությամբ»: Ինչպես նշված է վերևում, քանի որ մարդկությունը «ճաշակեց» միսից և արյունից (ընկավ, ենթարկվեց մահվան), Աստված պետք է «քողեր» իրեն մարմնով, մտներ Իր ընկած արարչության մեջ և վճարեր նրանց փրկագնման համար ամբողջ և ամբողջական գինը:
Եբրայեցիների վերը մեջբերված համարների մի մասը պատկանում է Սաղմոս 22- ը `2 որտեղ Դավիթը մարգարեացավ տառապող Փրկչի մասին, որը պիտի խաչվեր: Դավիթը սա գրել է Հիսուսի ծնվելուց հարյուրավոր տարիներ առաջ։ Հիսուսը «Աստծո անունը հայտնեց Իր եղբայրներին», երբ Նա երկրի վրա էր: Մյուս երկու հայտարարությունները վերը նշված Եբրայեցիների համարներից են Եսայիա 8: 17-18. Եսայիան մարգարեացել է Տիրոջ մասին նրա ծնվելուց ավելի քան յոթ հարյուր տարի առաջ:
Հիսուսը «սրբացնում» կամ առանձնացնում է նրանց, ովքեր վստահում են Իրեն: Ուիքլիֆի Աստվածաշնչի բառարանից – «Սրբացումը պետք է տարբերել արդարացումից: Արդարացման մեջ Աստված հավատացյալին վերագրում է այն պահին, երբ նա ընդունում է Քրիստոսին, հենց Քրիստոսի արդարությունը և այդ պահից նրան տեսնում է որպես մեռած, թաղված և վերստին հարություն առած՝ Քրիստոսում նոր կյանքի մեջ: Դա դատաբժշկական կամ իրավական կարգավիճակի միանգամյա փոփոխություն է Աստծո առաջ: Սրբացումը, ի հակադրություն, առաջադեմ գործընթաց է, որն ընթանում է վերածնված մեղավորի կյանքում պահ առ պահ: Սրբացման ժամանակ տեղի է ունենում բաժանումների էական բուժում, որոնք տեղի են ունեցել Աստծո և մարդու, մարդու և նրա մերձավորի, մարդու և իր անձի, մարդու և բնության միջև»:
Մենք հոգեպես չենք ծնվել նախքան ֆիզիկապես ծնվելը: Հիսուսն ասաց փարիսեցի Նիկոդեմոսին. «Ճշմարիտ եմ ասում ձեզ, եթե մեկը վերստին չծնվի, չի կարող տեսնել Աստծո արքայությունը»: (John 3` 3) Հիսուսը շարունակում է բացատրել. «Ճշմարիտ ասում եմ ձեզ, եթե մեկը ջրից և Հոգուց չծնվի, չի կարող մտնել Աստծո արքայությունը. Մարմնից ծնվածը մարմին է, իսկ Հոգուց ծնվածը՝ հոգի»։ (Ջոն 3- ը `5-6)
Աստծո Հոգուց ծնվելուց հետո Նա սկսում է մեր մեջ սրբացման գործը: Մեզ վերափոխելու համար անհրաժեշտ է Նրա բնակվող Հոգու զորությունը:
Երբ մենք բառացիորեն ընդունում և ուսումնասիրում ենք Աստծո խոսքը, այն հստակ բացահայտում է, թե ով է Աստված և ով ենք մենք: Այն կատարյալ հայելու պես բացահայտում է մեր թուլությունները, անհաջողությունները և մեղքերը. բայց դա նաև հրաշքով բացահայտում է Աստծուն և Նրա սերը, շնորհը (մեզ համար անարժան բարեհաճությունը) և մեզ Իր համար փրկագնելու անսահմանափակ կարողությունը:
Այն բանից հետո, երբ մենք դառնում ենք Նրա Հոգու մասնակիցը, Նա ունի հատուկ գործեր, որոնք պետք է անեն մեզանից յուրաքանչյուրը. «Որովհետև մենք նրա գործն ենք՝ ստեղծված Քրիստոս Հիսուսով բարի գործերի համար, որոնք Աստված նախապես պատրաստեց, որ մենք քայլենք դրանցով»։ (Եփեսացիս 2)
Մենք ապահով ենք Քրիստոսով Նրա Հոգուց ծնվելուց հետո: Եփեսացիներից սովորում ենք. «Նրանով մենք նաև ժառանգություն ստացանք՝ նախասահմանված լինելով Նրա նպատակի համաձայն, ով ամեն ինչ գործում է Իր կամքի խորհրդի համաձայն, որպեսզի մենք, ովքեր առաջինը վստահեցինք Քրիստոսին, գովաբանվենք Նրա փառքին: Դուք նույնպես վստահեցիք Նրան, երբ լսեցիք ճշմարտության խոսքը՝ ձեր փրկության ավետարանը. որին նույնպես, հավատալով, կնքվեցիք խոստման Սուրբ Հոգով, որը մեր ժառանգության երաշխիքն է մինչև գնված ունեցվածքի փրկագինը, ի փառս Նրա փառքի»։ (Եփեսացիներ 1` 11-14)