Հիսուսը սիրո, ուրախության և խաղաղության միակ և միակ ճշմարիտ որթատունկն է
Իր մահից կարճ ժամանակ առաջ Հիսուսն ասաց Իր աշակերտներին. «Ես եմ ճշմարիտ որթատունկը, և իմ Հայրը խաղողագործն է: Իմ մեջ եղած ամեն ճյուղ, որը պտուղ չի տալիս, Նա վերցնում է. և ամեն ճյուղ, որ պտուղ է տալիս, նա էտում է, որ ավելի շատ պտուղ տա: Դուք արդեն մաքուր եք այն խոսքի համար, որը ես ասացի ձեզ: Մնացեք Իմ մեջ, և Ես ձեր մեջ: Ինչպես ճյուղն ինքնիրեն չի կարող պտուղ տալ, եթե որթատունկի մեջ չմնա, այնպես էլ դուք չեք կարող, եթե Ինձանում չմնաք»»։ (Ջոն 15- ը `1-4Մենք գիտենք, թե որն է Հոգու պտուղը այն ամենից, ինչ Պողոսն ուսուցանում է գաղատացիներին. «Բայց Հոգու պտուղն է՝ սեր, ուրախություն, խաղաղություն, երկայնամտություն, բարություն, բարություն, հավատարմություն, հեզություն, ինքնատիրապետում»։ (Գալ: 5: 22-23)
Ի՜նչ ուշագրավ հարաբերությունների մեջ էր Հիսուսը կանչում Իր աշակերտներին: Շատերը չեն գիտակցում, որ քրիստոնեությունը կրոն չէ, այլ հարաբերություն Աստծո հետ: Հիսուսն ասաց Իր աշակերտներին, որ Նա կաղոթի Հորը, և Հայրը նրանց կտա մի Օգնական, որը հավերժ կմնա նրանց հետ: Օգնողը, Սուրբ Հոգին կբնակվի նրանց հավիտյան (Ջոն 14- ը `16-17). Աստված բնակվում է հավատացյալների սրտերում՝ նրանցից յուրաքանչյուրին դարձնելով Իր Սուրբ Հոգու տաճարը. «Կամ չգիտե՞ք, որ ձեր մարմինը Սուրբ Հոգու տաճարն է, որը ձեր մեջ է, որը դուք Աստծուց ունեք, և դուք ձերը չեք: Որովհետև դուք գնով գնվեցիք. հետևաբար փառավորեք Աստծուն ձեր մարմնով և ձեր հոգով, որոնք Աստծունն են»: (1 Կոր. 6: 19-20)
Որպես հավատացյալներ, քանի դեռ մենք «մնանք» Հիսուս Քրիստոսում, մենք չենք կարող բերել Նրա Հոգու իսկական պտուղը: Մենք կարող ենք «գործել» խաղաղ, բարի, սիրառատ, բարի կամ մեղմ։ Այնուամենայնիվ, սեփական ձեռքերով ստեղծված պտուղը հաճախ բացահայտվում է այն, ինչ իրականում կա: Միայն Աստծո Հոգին կարող է իսկական պտուղ տալ: Ինքնածին պտուղը հաճախ հանդիպում է մարմնի գործերի կողքին. «...շնություն, պոռնկություն, անմաքրություն, անառակություն, կռապաշտություն, կախարդություն, ատելություն, վեճ, նախանձ, բարկության բռնկում, եսասիրական նկրտումներ, տարաձայնություններ, հերետիկոսություններ, նախանձ, սպանություններ, հարբեցողություն, խրախճանք…» (Գալ: 5: 19-21)
Ս. Ս. Սքոֆիլդը գրել է Քրիստոսի մեջ մնալու մասին. «Քրիստոսում մնալը, մի կողմից, նշանակում է չունենալ ոչ մի հայտնի մեղք՝ չդատված և չխոստովանված, ոչ մի շահ, որի մեջ Նա չի բերվում, ոչ մի կյանք, որը Նա չի կարող կիսել: Մյուս կողմից, «մնացողը» իր վրա է վերցնում բոլոր բեռները և Նրանից վերցնում ողջ իմաստությունը, կյանքն ու ուժը: Դա այս բաների և Նրա անդադար գիտակցությունը չէ, այլ այն, որ ոչինչ չի թույլատրվում կյանքում, որը բաժանվում է Նրանից»: Այդ գեղեցիկ հարաբերությունն ու ընկերակցությունը, որը մենք ունենք Հիսուսի հետ, ավելի ընդգծվեց Հովհաննես առաքյալի կողմից, երբ նա գրեց. «Այն, ինչ մենք տեսանք և լսեցինք, հայտնում ենք ձեզ, որպեսզի դուք նույնպես ընկերություն ունենաք մեզ հետ. և իսկապես մեր ընկերակցությունը Հոր և Նրա Որդու՝ Հիսուս Քրիստոսի հետ է: Եվ այս բաները գրում ենք ձեզ, որպեսզի ձեր ուրախությունը լիարժեք լինի: Սա այն պատգամն է, որը մենք լսեցինք Նրանից և հայտարարում ենք ձեզ, որ Աստված լույս է, և Նրա մեջ ամենևին խավար չկա: Եթե մենք ասում ենք, որ հաղորդակցություն ունենք Նրա հետ և քայլում ենք խավարի մեջ, մենք ստում ենք և չենք կիրառում ճշմարտությունը: Բայց եթե մենք քայլենք լույսի մեջ, ինչպես Նա է լույսի մեջ, մենք հաղորդություն ունենք միմյանց հետ, և Հիսուս Քրիստոսի Նրա Որդու արյունը մաքրում է մեզ ամեն մեղքից: Եթե ասում ենք, որ մեղք չունենք, ինքներս մեզ խաբում ենք, և ճշմարտությունը մեր մեջ չէ։ Եթե մենք խոստովանենք մեր մեղքերը, Նա հավատարիմ է և արդար, որպեսզի ների մեզ մեր մեղքերը և մաքրի մեզ ամեն անիրավությունից: Եթե մենք ասում ենք, որ մենք մեղք չենք գործել, մենք նրան ստախոս ենք դարձնում, և Նրա խոսքը մեր մեջ չէ»: (1 Հովհաննես 1: 3-10)
