Jezus: święty i wyższy niż niebiosa…
Autor Listu do Hebrajczyków nadal rozwija, jak wyjątkowy jest Jezus jako nasz Arcykapłan - „Albowiem taki arcykapłan był odpowiedni dla nas, który jest święty, nieszkodliwy, nieskalany, oddzielony od grzeszników i wzniósł się ponad niebiosa; który nie potrzebuje codziennie, jak owi arcykapłani, składać ofiary, najpierw za własne grzechy, a potem za grzechy ludu, gdyż uczynił to raz na zawsze, ofiarowując samego siebie. Prawo mianuje bowiem arcykapłanami słabych, ale słowo przysięgi, które przyszło po zakonie, mianuje Syna, który został udoskonalony na wieki ”. (Hebrajczyków 7: 26-28)
Być „świętym” oznacza oddzielić się od tego, co powszechne lub nieczyste, i być poświęconym Bogu.
Jan Chrzciciel świadczył o Jezusie - „Zaprawdę, chrzczę was wodą dla nawrócenia, ale Ten, który idzie za mną, jest potężniejszy ode mnie, którego sandałów nie jestem godzien nosić. On będzie was chrzcił Duchem Świętym i ogniem. Jego wachlarz jest w Jego ręku i On dokładnie wyczyści Swoje klepisko i zbierze Swoją pszenicę do stodoły; ale On spali plewy nieugaszonym ogniem ”. (Matthew 3: 11-12)
Po tym, jak Jan Chrzciciel ochrzcił Jezusa, słowne świadectwo Boże przyszło z nieba - „Gdy został ochrzczony, Jezus natychmiast wyszedł z wody; a oto otworzyły się przed Nim niebiosa i ujrzał Ducha Bożego zstępującego jak gołębicę i wchodzącego na Niego. I nagle z nieba dobiegł głos, mówiący: „To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie”. (Matthew 3: 16-17)
MacArthur pisze - „W swojej relacji z Bogiem Chrystus jest„ święty ”. W swoim stosunku do człowieka jest „niewinny”. W stosunku do siebie jest „nieskalany” i „oddzielony od grzeszników” (nie miał grzesznej natury, która byłaby źródłem jakiegokolwiek grzechu) ”. (Kaczmarek 1859)
Kapłan jest definiowany jako „Upoważniony szafarz w sprawach świętych, zwłaszcza ten, który składa ofiary przy ołtarzu i działa jako pośrednik między Bogiem a człowiekiem”. (Pfeiffera 1394)
Kiedy zgrzeszył, lewicki arcykapłan musiał składać ofiary za siebie. Musiał składać ofiary za ludzi, którzy zgrzeszyli. Może to być codzienne zapotrzebowanie. Raz w roku, w Dzień Pojednania (Jom Kippur), najwyższy kapłan musiał składać ofiary za ludzi i za siebie - „Następnie zabije kozła ofiary przebłagalnej, która jest za lud, wniesie jego krew pod zasłonę, uczyni z tą krwią tak, jak zrobił to z krwią byka, i pokropi ubłagalnię przed miłosierdziem siedzenie. W ten sposób dokona przebłagania za Miejsce Święte za nieczystość synów Izraela, za ich występki i za wszystkie ich grzechy; i tak uczyni dla Przybytku Spotkania, który pozostaje pośród nich pośród ich nieczystości ”. (Kapłańska 16: 15-16)
Jezus nie miał grzechu i nie potrzebował ofiary dla Siebie. Potrzebna była tylko jedna ofiara „przez Niego”. Zrobił to, kiedy złożył swoje życie jako zapłatę za nasze odkupienie raz na zawsze. Kiedy umarł, zasłona w świątyni została rozerwana od góry do dołu. Jego ofiara była całkowicie wystarczająca.
Ze słownika biblijnego - „W Nowym Testamencie Chrystus staje się wypełnieniem wszystkiego, co kapłaństwo Starego Testamentu oznaczało osobiście i w działaniu. W Nowym Testamencie Kościół, jako naród w Starym Testamencie, jest królestwem kapłanów. Jednak Kościół ma nie tylko przypisywaną świętość, ale także rozwijającą się świętość osobistą dzięki uświęcającemu działaniu Ducha Świętego ”. (Pfeiffera 1398)
Chrystus został „udoskonalony na wieki”, ponieważ jest wiecznie kompletny i tylko w Nim możemy zostać uczynieni wiecznie pełnymi.
Referencje:
MacArthur, John. Biblia do studium MacArthura. Wheaton: Crossway, 2010.
Pfeiffer, Charles F., Howard Vos i John Rea, wyd. Słownik Biblijny Wiklifa. Peabody: Hendrickson, 1975.