Co lub kto jest przedmiotem twojej wiary?
Paweł kontynuował przemówienie do Rzymian - „Po pierwsze dziękuję mojemu Bogu przez Jezusa Chrystusa za was wszystkich, że o waszej wierze mówi się na całym świecie. Albowiem Bóg jest moim świadkiem, któremu służę moim duchem w ewangelii Jego Syna, że bez przerwy wspominam o tobie zawsze w moich modlitwach, prosząc, czy w jakiś sposób mogę wreszcie znaleźć drogę w wola Boża przyjdzie do ciebie. Tęsknię bowiem za tobą, aby dać ci jakiś duchowy dar, abyś mógł się umocnić - to znaczy, że będę mógł być wspierany wraz z tobą przez wzajemną wiarę zarówno ciebie, jak i mnie ”. (Rzymianie 1: 8-12)
Rzymscy wierzący byli znani ze swojej „wiary”. Słownik biblijny wskazuje, że słowo „wiara” użyte jest w Starym Testamencie tylko dwa razy. Jednak słowo „zaufanie” znajduje się w Starym Testamencie ponad 150 razy. „Wiara” jest bardziej słowem Nowego Testamentu. Z rozdziału „sala wiary” w Liście do Hebrajczyków uczymy się - „Teraz wiara jest substancją oczekiwanych rzeczy, dowodem tego, czego nie widać. Dzięki temu starsi uzyskali dobre świadectwo. Przez wiarę rozumiemy, że światy zostały otoczone słowem Bożym, tak że rzeczy, które są widziane, nie zostały stworzone z rzeczy, które są widzialne ”. (Hebrajczyków 1: 1-3)
Wiara daje nam „fundament” dla naszej nadziei, na której możemy oprzeć, i urzeczywistnia rzeczy, których nie widzimy. Aby wierzyć w Jezusa Chrystusa, musimy usłyszeć o tym, kim On jest i co dla nas uczynił. Uczy w Rzymian - „Zatem wiara przychodzi przez słuchanie i słuchanie przez słowo Boże”. (Rzymian 10: 17) Ratowanie wiary to „aktywne osobiste zaufanie” i oddanie się Panu Jezusowi Chrystusowi (Pfeiffera 586). Nie ma znaczenia, ile wiary ma dana osoba, jeśli wiara jest w coś, co nie jest prawdą. Liczy się „przedmiot” naszej wiary.
Kiedy ktoś ufa Jezusowi Chrystusowi jako swojemu Panu i Zbawicielowi, „przed Bogiem jest nie tylko zmieniona pozycja (usprawiedliwienie), ale zaczyna się odkupieńcze i uświęcające dzieło Boga”. (Pfeiffera 586)
Hebrajczyk uczy nas również - „Ale bez wiary nie można podobać się Mu, ponieważ ten, kto przychodzi do Boga, musi uwierzyć, że On jest i że nagradza tych, którzy Go pilnie szukają”. (Hebrajczyków 11: 6)
W ramach wiary w Pana Jezusa Chrystusa wierzący w Rzymie z konieczności musieli odrzucić rzymskie kulty religijne. Musieli także odrzucić religijny eklektyzm, gdzie przekonania zostały zaczerpnięte z różnorodnego, szerokiego i różnorodnego zakresu źródeł. Jeśli wierzyli, że Jezus był „drogą, prawdą i życiem”, wówczas wszystkie inne „drogi” musiały zostać odrzucone. Rzymscy wierzący mogli być uważani za aspołecznych, ponieważ tak wiele rzymskiego życia; w tym dramat, sport, festiwale itp. zostały podjęte w imię pogańskiego bóstwa i rozpoczęły się od poświęcenia się temu bóstwu. Nie mogli też czcić w świątyniach kultu władcy ani czcić romskiej bogini (personifikację państwa), ponieważ naruszało to ich wiarę w Jezusa. (Pfeiffera 1487)
Paweł kochał wierzących w Rzymie. Modlił się za nich i pragnął być z nimi, aby wykorzystać swoje duchowe dary, aby ich zachęcić i wzmocnić. Paweł mógł mieć wrażenie, że tak naprawdę nigdy nie odwiedzi Rzymu, a jego list do nich będzie dla nich wielkim błogosławieństwem, tak jak dzisiaj dla nas wszystkich. W końcu Paweł odwiedził Rzym jako więzień i został tam męczony za wiarę.
ZASOBY:
Pfeiffer, Charles F., Howard F. Vos i John Rea. Słownik biblijny Wycliffe. Peabody, Hendrickson Publishers. 1998.
