Ці будзем мы давяраць Хрысту; ці зняважыць Духа ласкі?
Далей аўтар Паслання да Габрэяў папярэджваў, «Бо калі мы свядома грашым пасля таго, як атрымалі пазнанне праўды, то не застаецца ўжо не ахвяры за грахі, але нейкае страшнае чаканне суда і палымянае гнеў, які пажарэ праціўнікаў. Кожны, хто адхіліў закон Майсея, памірае без літасці па паказаннях двух ці трох сведкаў. Наколькі горшага пакарання, як вы думаеце, заслужыць той, хто патаптаў нагамі Сына Божага, палічыў звычайнай кроў запавету, якім ён быў асвячоны, і зняважыў Духа ласкі?» (Габрэяў 10: 26-29)
Паводле Старога Запавету габрэі павінны былі прыносіць у ахвяру жывёлу за свае грахі. Аўтар Паслання да Габрэяў спрабуе паказаць габрэям, што Стары Запавет быў выкананы Хрыстом. Пасля смерці Хрыста больш не патрабавалася прыносіць у ахвяру жывёл. Пастановы Старога Запавету былі толькі «ўзорамі» або ўзорамі рэчаіснасці, якая будзе ажыццёўлена праз Хрыста.
Пісьменнік Габр «Але Хрыстус прыйшоў як Першасвятар будучых дабротаў, з большай і больш дасканалай нерукатворнай скініяй, гэта значыць не з гэтага стварэння. Не з крывёю казлоў і цялятаў, але з уласнай крывёю Ён увайшоў у Сьвятое раз назаўсёды, атрымаўшы вечнае адкупленьне». (Габрэяў 9: 11-12) Езус быў апошняй і поўнай ахвярай Старога Запавету. Больш не трэба было прыносіць у ахвяру коз і цялят.
Мы далей вучымся з гэтых вершаў, «Бо калі кроў быкоў і казлоў і попел цялушкі, пасыпаючы нячыстых, асвячае для ачышчэння плоці, наколькі больш ачышчае кроў Хрыста, які Духам вечным ахвяраваў Сябе беззаганнага Богу. сумленне тваё ад мёртвых працуе на службу Богу жывому?» (Габрэяў 9: 13-14) Мы таксама вучымся, «Бо закон, маючы цень будучых дабротаў, а не сам вобраз рэчаў, ніколі не можа тымі самымі ахвярамі, якія яны няспынна прыносяць год за годам, зрабіць тых, хто набліжаецца, дасканалымі». (Габрэям 10:1) Ахвяры Старога Запавету толькі «пакрывалі» грахі людзей; яны не выдалілі іх цалкам.
За 600 гадоў да нараджэння Ісуса прарок Ерамія пісаў пра Новы Запавет, «Вось, настаюць дні, кажа Гасподзь, калі Я заключу новы запавет з домам Ізраілевым і з домам Юды, не такі запавет, які Я заключыў з бацькамі іхнімі ў той дзень, калі Я ўзяў іх руку, каб вывесьці іх зь зямлі Егіпецкай, запавет Мой, які яны парушылі, хоць Я быў ім мужам, кажа Гасподзь. Але вось запавет, які Я заключу з домам Ізраілевым пасьля тых дзён, кажа Гасподзь: укладу закон Мой у розумы іхнія і напішу яго на сэрцах іхніх; і буду ім Богам, і яны будуць Маім народам. Ужо ня будзе кожны вучыць бліжняга свайго і кожны брата свайго, кажучы: «Пазнай Госпада», бо ўсе пазнаюць Мяне, ад малога да вялікага, кажа Гасподзь. Бо Я дарую беззаконне іхняе, і граху іхняга больш не ўспомню». (Ерамія 31: 31-34)
К. І. Скофілд пісаў пра Новы Запавет, «Новы Запавет абапіраецца на ахвяру Хрыста і забяспечвае вечнае благаслаўленне ў адпаведнасці з Запаветам Абрагама ўсім, хто верыць. Яно абсалютна безумоўнае і, паколькі яно не нясе адказнасці на чалавека, канчатковае і незваротнае».
Пісьменнік Паслання да Габрэяў у прыведзеных вышэй вершах папярэджваў габрэяў аб тым, што ім сказалі праўду пра Ісуса, і не прыйшлі да збаўчай веры ў Яго. Для іх было б даверыцца таму, што Ісус зрабіў для іх у сваёй адкупільнай смерці, або сутыкнуцца з судом за свае грахі. Яны маглі выбраць, апрануцца ў «праведнасць Хрыста» або застацца апранутымі ў свае ўласныя справы і ўласную праведнасць, якой ніколі не будзе дастаткова. У пэўным сэнсе, калі б яны адкінулі Езуса, яны б «затапталі» Сына Божага сваімі нагамі. Яны таксама будуць разглядаць кроў Новага Запавету (Кроў Хрыста), што з'яўляецца звычайнай з'явай, не паважаючы ахвяру Ісуса такой, якой яна была на самой справе.
Так і ў нас сёння. Або мы спадзяемся на ўласную праведнасць і добрыя справы, каб дагадзіць Богу; або мы верым у тое, што Ісус зрабіў для нас. Бог прыйшоў і аддаў сваё жыццё за нас. Ці будзем мы давяраць Яму і Яго дабрыні і аддадзім Яму сваю волю і жыццё?