…Але гэты Чалавек…
Пісьменнік Паслання да Габрэяў працягвае адрозніваць стары запавет ад новага – «Папярэдне сказаўшы: «Ахвяры і прынашэння, цэласпаленні і ахвяры за грэх Ты не жадаў і не меў упадабання» (якія прыносяцца паводле закону), потым сказаў: «Вось, Я прыйшоў зрабіць Тваё». воля, Божа.' Ён забірае першае, каб усталяваць другое. Гэтай воляй мы былі асьвечаныя праз ахвяраваньне Цела Ісуса Хрыста раз назаўсёды. І кожны святар штодня служыць і прыносіць адны і тыя ж ахвяры, якія ніколі не могуць зняць грахі. Але гэты Чалавек, пасля таго як Ён прынёс адну ахвяру за грахі назаўсёды, сеў праваруч Бога, з таго часу чакаючы, пакуль ворагі Яго не стануць падножжам Яго. Бо адной ахвярай Ён назаўсёды ўдасканаліў тых, што асвячаюцца». (Габрэяў 10: 8-14)
Прыведзеныя вышэй вершы пачынаюцца з цытавання пісьменніка Паслання да Габрэяў Псальма 40: 6-8 - «Ахвяры і прынашэння Ты не жадаў; вушы мае Ты адчыніў. Цэлы і ахвяры за грэх Ты не патрабаваў. Тады я сказаў: вось, іду; у скрутку кнігі напісана пра мяне. Я з задавальненнем выконваю волю Тваю, Божа мой, і Твой закон знаходзіцца ў маім сэрцы». Бог адабраў стары запавет закона з яго пастаяннай сістэмай ахвяраванняў і замяніў яго новым запаветам ласкі, які стаў дзейсным праз ахвяру ахвяраў. Ісус Хрыстос. Павел вучыў Філіпянаў – “Няхай будзе ў вас той розум, які быў і ў Хрысце Езусе, які, будучы ў вобразе Божым, не лічыў грабежам роўным з Богам, але зрабіў Сябе непаважным, прыняўшы выгляд раба, і прыходзяць у падабенства людзей. І быўшы ў выглядзе чалавека, Ён прынізіў Сябе і стаў паслухмяным аж да смерці, нават смерці крыжовай». (Філ. 2: 5-8)
Калі вы верыце ў сваю здольнасць жыць у адпаведнасці з рэлігійнай сістэмай законаў, падумайце, што Ісус зрабіў для вас. Ён аддаў сваё жыццё, каб заплаціць за вашыя грахі. Нічога паміж імі няма. Вы альбо давяраеце заслугам Ісуса Хрыста, альбо сваёй уласнай праведнасці. Як загінулыя істоты, мы ўсе недастатковыя. Мы ўсе маем патрэбу ў Божай незаслужанай ласкі, толькі ў Яго ласцы.
«Па гэтай волі», па волі Хрыста, вернікі былі «асвячоныя», «асвячоныя» або адлучаныя ад граху дзеля Бога. Павел вучыў Эфесянаў - «Таму гэта кажу і сьведчу ў Госпадзе, каб вы больш не хадзілі так, як ходзяць астатнія язычнікі, у марнасьці розуму свайго, калі розум іх пацямнеў, быўшы адчужаны ад жыцьця Божага з-за няведанне, якое ў іх, з-за слепаты сэрца іх; якія, не адчуваючы сябе, аддаліся распусты, каб з прагнасцю ўчыніць усялякую нячыстасць. Але вы не так навучыліся Хрыста, калі сапраўды чулі Яго і навучылі Яго, як ісціна ў Езусе, што вы адкладалі ў сваіх ранейшых паводзінах старога, які разбэшчваецца ў адпаведнасці з падступнымі пажадлівасцямі, і абнавіцца ў духу розуму вашага, і апрануцца ў новага чалавека, створанага паводле Бога, у сапраўднай праведнасці і святасці». (Эф. 4: 17-24)
Пастаянныя ахвяры жывёл, якія прыносілі святары Старога Запавету, толькі «пакрывалі» грэх; не забралі. Ахвяра, якую Езус прынёс за нас, мае моц цалкам ліквідаваць грэх. Хрыстус цяпер сядзіць праваруч Бога, заступаючыся за нас - «Таму Ён таксама можа да канца збавіць тых, хто праз Яго прыходзіць да Бога, бо заўсёды жыве, каб заступіцца за іх. Бо такі першасьвятар належаў нам, які сьвяты, бяскрыўдны, незаганны, асобны ад грэшнікаў і стаў вышэй за нябёсы; які не мае патрэбы штодня, як тыя першасвятары, прыносіць ахвяры спачатку за свае ўласныя грахі, а потым за грахі людзей, бо гэта Ён зрабіў раз назаўсёды, прынёсшы Сябе ў ахвяру. Бо закон ставіць першасьвятарамі людзей, якія маюць слабасьці, а слова клятвы, якое прыйшло пасьля закону, прызначае Сына, дасканалага навекі». (Габрэі 7: 25-28)