ਇਕੱਲਾ ਮਸੀਹ ਵਿੱਚ, ਸੁਰੱਖਿਅਤ, ਪਵਿੱਤਰ ਅਤੇ ਸੁਰੱਖਿਅਤ…
ਯਿਸੂ ਕੌਣ ਹੈ ਬਾਰੇ ਆਪਣੀ ਵਿਆਖਿਆ ਕਰਦਿਆਂ, ਇਬਰਾਨੀਆਂ ਦਾ ਲੇਖਕ ਜਾਰੀ ਹੈ “ਉਹ ਜਿਹੜਾ ਪਵਿੱਤਰ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਜਿਹੜੇ ਪਵਿੱਤਰ ਕੀਤੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹਨ, ਉਹ ਸਾਰੇ ਇੱਕ ਹਨ, ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਭਰਾ ਆਖਣ ਵਿੱਚ ਸ਼ਰਮਿੰਦਾ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ, ਅਤੇ ਆਖਦਾ ਹੈ: 'ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਭਰਾਵਾਂ ਨੂੰ ਤੇਰੇ ਨਾਮ ਦਾ ਐਲਾਨ ਕਰਾਂਗਾ; ਅਸੈਂਬਲੀ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਉਸਤਤ ਕਰਾਂਗਾ। ' ਅਤੇ ਦੁਬਾਰਾ: 'ਮੈਂ ਉਸ ਵਿੱਚ ਆਪਣਾ ਭਰੋਸਾ ਰੱਖਾਂਗਾ.' ਅਤੇ ਦੁਬਾਰਾ: 'ਇਹ ਮੈਂ ਅਤੇ ਬੱਚੇ ਹਾਂ ਜੋ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਦਿੱਤੇ ਹਨ.' ਇਸ ਲਈ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਬੱਚਿਆਂ ਨੇ ਮਾਸ ਅਤੇ ਲਹੂ ਨੂੰ ਸਾਂਝਾ ਕੀਤਾ ਹੈ, ਉਸਨੇ ਖੁਦ ਵੀ ਉਹੀ ਚੀਜ਼ਾਂ ਸਾਂਝੀਆਂ ਕੀਤੀਆਂ ਤਾਂ ਜੋ ਮੌਤ ਰਾਹੀਂ ਉਹ ਉਸ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕਰ ਸੱਕੇ, ਜਿਸ ਕੋਲ ਮੌਤ ਦੀ ਤਾਕਤ ਹੈ, ਅਰਥਾਤ ਸ਼ੈਤਾਨ ਹੈ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਰਿਹਾ ਕਰਦਾ ਹੈ ਜਿਹੜੇ ਮੌਤ ਦੇ ਡਰੋਂ ਸਭ ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਜੀਵਨ ਕਾਲ ਗੁਲਾਮੀ ਦੇ ਅਧੀਨ ਹੈ। ” (ਇਬਰਾਨੀ 2: 11-15)
ਰੱਬ ਆਤਮਾ ਹੈ. ਉਹ ਇੱਕ ਅਜਿਹੇ ਆਦਮੀ ਦੇ ਤੌਰ ਤੇ ਆਰੰਭ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ ਜੋ ਭਗਤੀ ਲਈ ਵਿਕਸਤ ਹੋਇਆ. ਯੂਹੰਨਾ 4: 24 ਸਾਨੂੰ ਸਿਖਾਉਂਦਾ ਹੈ “ਰੱਬ ਆਤਮਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਜੋ ਲੋਕ ਉਸਦੀ ਉਪਾਸਨਾ ਕਰਦੇ ਹਨ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਤਮਾ ਅਤੇ ਸੱਚਾਈ ਵਿੱਚ ਉਪਾਸਨਾ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ।” ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਇਹ ਉੱਪਰ ਲਿਖਿਆ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਮਨੁੱਖਜਾਤੀ ਨੇ ਮਾਸ ਅਤੇ ਲਹੂ ਦਾ 'ਹਿੱਸਾ' ਪਾਇਆ (ਡਿੱਗਿਆ, ਮੌਤ ਦੇ ਅਧੀਨ), ਪਰਮਾਤਮਾ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸਰੀਰ ਵਿਚ 'ਪਰਦਾ' ਕਰਨਾ ਪਿਆ, ਉਸਦੀ ਪਤਿਤ ਸ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਵਿਚ ਦਾਖਲ ਹੋਣਾ ਪਿਆ, ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਛੁਟਕਾਰੇ ਦੀ ਪੂਰੀ ਅਤੇ ਪੂਰੀ ਕੀਮਤ ਚੁਕਾਉਣੀ ਪਈ.
ਉੱਪਰ ਦਿੱਤੀਆਂ ਇਬਰਾਨੀ ਆਇਤਾਂ ਦਾ ਇਕ ਹਿੱਸਾ ਹੈ ਜ਼ਬੂਰ 22: 2 ਜਿੱਥੇ ਦਾ Davidਦ ਨੇ ਇਕ ਦੁਖਦਾਈ ਮੁਕਤੀਦਾਤਾ ਬਾਰੇ ਭਵਿੱਖਬਾਣੀ ਕੀਤੀ ਜਿਸ ਨੂੰ ਸਲੀਬ ਦਿੱਤੀ ਜਾਵੇਗੀ. ਦਾ Davidਦ ਨੇ ਇਹ ਯਿਸੂ ਦੇ ਜਨਮ ਤੋਂ ਸੈਂਕੜੇ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਲਿਖਿਆ ਸੀ. ਜਦੋਂ ਯਿਸੂ ਧਰਤੀ ਉੱਤੇ ਸੀ ਤਾਂ ਯਿਸੂ ਨੇ 'ਆਪਣੇ ਭਰਾਵਾਂ ਨੂੰ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦਾ ਨਾਮ ਐਲਾਨ ਕੀਤਾ'. ਉਪਰੋਕਤ ਇਬਰਾਨੀ ਆਇਤਾਂ ਦੇ ਅੰਦਰ ਦੋ ਹੋਰ ਬਿਆਨ ਹਨ ਯਸਾਯਾਹ 8: 17-18. ਯਸਾਯਾਹ ਨੇ ਆਪਣੇ ਜਨਮ ਤੋਂ ਸੱਤ ਸੌ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਉਸ ਬਾਰੇ ਭਵਿੱਖਬਾਣੀ ਕੀਤੀ ਸੀ।
ਯਿਸੂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ 'ਪਵਿੱਤਰ ਕਰਦਾ ਹੈ' ਜਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਵੱਖ ਕਰਦਾ ਹੈ ਜੋ ਉਸ ਉੱਤੇ ਭਰੋਸਾ ਕਰਦੇ ਹਨ. ਵਾਈਕਲਿਫ ਬਾਈਬਲ ਡਿਕਸ਼ਨਰੀ ਤੋਂ - “ਪਵਿੱਤਰਤਾ ਨੂੰ ਨਿਆਂ ਤੋਂ ਵੱਖ ਕਰਨ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ। ਧਰਮੀ ਹੋਣ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਵਿਸ਼ਵਾਸੀ ਨੂੰ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਤਾ ਦਿੰਦਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਸਮੇਂ ਉਹ ਮਸੀਹ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਮਸੀਹ ਦਾ ਬਹੁਤ ਹੀ ਧਾਰਮਿਕਤਾ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਉਸ ਅਵਸਥਾ ਤੋਂ ਵੇਖਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਉਹ ਮਰਿਆ, ਦਫ਼ਨਾਇਆ ਗਿਆ, ਅਤੇ ਮਸੀਹ ਵਿੱਚ ਜੀਵਨ ਦੇ ਨਵੇਂਪਨ ਵਿੱਚ ਦੁਬਾਰਾ ਜੀਉਂਦਾ ਹੋਇਆ. ਇਹ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਅੱਗੇ ਇਕ ਵਾਰ ਫੌਰੈਂਸਿਕ, ਜਾਂ ਕਾਨੂੰਨੀ ਰੁਤਬੇ ਵਿਚ ਤਬਦੀਲੀ ਹੈ. ਪਵਿੱਤਰਤਾ, ਇਸਦੇ ਉਲਟ, ਇੱਕ ਅਗਾਂਹਵਧੂ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਹੈ ਜੋ ਪਲ-ਪਲ ਪਲ ਪੈਦਾ ਹੋਏ ਪਾਪੀ ਦੇ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਅੱਗੇ ਵੱਧਦੀ ਹੈ. ਪਵਿੱਤਰਤਾ ਵਿਚ ਵੱਖਰੇਵਾਂ ਦਾ ਕਾਫ਼ੀ ਚੰਗਾ ਇਲਾਜ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜੋ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਅਤੇ ਆਦਮੀ, ਆਦਮੀ ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਸਾਥੀ, ਆਦਮੀ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਅਤੇ ਮਨੁੱਖ ਅਤੇ ਕੁਦਰਤ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਹੋਏ ਹਨ. ”
ਅਸੀਂ ਸਰੀਰਕ ਤੌਰ ਤੇ ਪੈਦਾ ਹੋਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਰੂਹਾਨੀ ਤੌਰ ਤੇ ਪੈਦਾ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ. ਯਿਸੂ ਨੇ ਫ਼ਰੀਸੀ ਨਿਕੁਦੇਮੁਸ ਨੂੰ ਕਿਹਾ - “ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਸੱਚ ਦੱਸਦਾ ਹਾਂ, ਜਦ ਤੱਕ ਕੋਈ ਨਵਾਂ ਜਨਮ ਨਹੀਂ ਲੈਂਦਾ, ਉਹ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦੇ ਰਾਜ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਵੇਖ ਸਕਦਾ।” (ਜੌਹਨ ਐਕਸ.ਐੱਨ.ਐੱਮ.ਐੱਨ.ਐੱਮ.ਐੱਮ.ਐੱਸ) ਯਿਸੂ ਨੇ ਸਮਝਾਉਣ ਲਈ 'ਤੇ ਚਲਾ - “ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਸੱਚ ਦੱਸਦਾ ਹਾਂ, ਜਦ ਤੱਕ ਕੋਈ ਪਾਣੀ ਅਤੇ ਆਤਮਾ ਤੋਂ ਪੈਦਾ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ, ਉਹ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦੇ ਰਾਜ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਵੇਸ਼ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ। ਉਹ ਜੋ ਸ਼ਰੀਰ ਤੋਂ ਪੈਦਾ ਹੋਇਆ ਹੈ ਉਹ ਮਾਸ ਹੈ ਅਤੇ ਜੋ ਆਤਮਾ ਤੋਂ ਜੰਮਿਆ ਹੈ ਉਹ ਆਤਮਾ ਹੈ। ” (ਜੌਹਨ 3: 5-6)
ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਦੀ ਆਤਮਾ ਤੋਂ ਜੰਮੇ ਹਾਂ, ਉਹ ਸਾਡੇ ਵਿੱਚ ਪਵਿੱਤਰ ਹੋਣ ਦਾ ਕੰਮ ਅਰੰਭ ਕਰਦਾ ਹੈ. ਇਹ ਉਸ ਦੇ ਰਹਿਣ ਵਾਲੀ ਆਤਮਾ ਦੀ ਸ਼ਕਤੀ ਨੂੰ ਬਦਲਣ ਲਈ ਲੈਂਦਾ ਹੈ.
ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਅਸੀਂ ਸ਼ਾਬਦਿਕ ਤੌਰ ਤੇ ਰੱਬ ਦੇ ਬਚਨ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਲੈਂਦੇ ਹਾਂ ਅਤੇ ਅਧਿਐਨ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਇਹ ਸਪਸ਼ਟ ਤੌਰ ਤੇ ਦੱਸਦਾ ਹੈ ਕਿ ਰੱਬ ਕੌਣ ਹੈ, ਅਤੇ ਅਸੀਂ ਕੌਣ ਹਾਂ. ਇਹ ਇਕ ਸੰਪੂਰਣ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਵਾਂਗ ਸਾਡੀ ਕਮਜ਼ੋਰੀਆਂ, ਅਸਫਲਤਾਵਾਂ ਅਤੇ ਪਾਪਾਂ ਦਾ ਪ੍ਰਗਟਾਵਾ ਕਰਦਾ ਹੈ; ਪਰ ਇਹ ਚਮਤਕਾਰੀ Godੰਗ ਨਾਲ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਪਿਆਰ, ਕਿਰਪਾ, ਸਾਡੇ ਲਈ ਅਸੀਮ ਯੋਗਤਾ ਅਤੇ ਸਾਡੇ ਲਈ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਮੁਕਤ ਕਰਨ ਦੀ ਅਸੀਮ ਯੋਗਤਾ ਨੂੰ ਵੀ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਹੈ.
ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਉਸਦੀ ਆਤਮਾ ਦੇ ਭਾਗੀ ਬਣ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ, ਉਸ ਕੋਲ ਸਾਡੇ ਹਰੇਕ ਲਈ ਕੁਝ ਖਾਸ ਕੰਮ ਹੁੰਦੇ ਹਨ - "ਅਸੀਂ ਉਸ ਦੀ ਕਾਰੀਗਰੀ ਹਾਂ, ਚੰਗੇ ਕੰਮਾਂ ਲਈ ਮਸੀਹ ਯਿਸੂ ਵਿੱਚ ਰਚੀ ਹਾਂ, ਜਿਹੜੀ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਤਿਆਰ ਕੀਤੀ ਸੀ ਕਿ ਸਾਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਚੱਲਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ." (ਅਫ਼ਸੀਆਂ 2: 10)
ਅਸੀਂ ਉਸਦੀ ਆਤਮਾ ਦੇ ਜਨਮ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮਸੀਹ ਵਿੱਚ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਹਾਂ. ਅਸੀਂ ਅਫ਼ਸੀਆਂ ਤੋਂ ਸਿੱਖਦੇ ਹਾਂ - “ਉਸ ਵਿੱਚ ਅਸੀਂ ਵੀ ਇੱਕ ਵਿਰਾਸਤ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤੀ ਹੈ, ਜਿਸਦੀ ਪੂਰਤੀ ਉਸ ਦੇ ਉਦੇਸ਼ ਅਨੁਸਾਰ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ ਜੋ ਸਭ ਕੁਝ ਉਸਦੀ ਇੱਛਾ ਦੀ ਸਲਾਹ ਅਨੁਸਾਰ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਜੋ ਅਸੀਂ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮਸੀਹ ਵਿੱਚ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਉਸ ਦੀ ਮਹਿਮਾ ਦੀ ਉਸਤਤ ਹੋਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ. ਤੁਸੀਂ ਉਸ ਵਿੱਚ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕੀਤਾ, ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਸੱਚ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਨੂੰ ਸੁਣਿਆ, ਤੁਹਾਡੀ ਮੁਕਤੀ ਦੀ ਖੁਸ਼ਖਬਰੀ; ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਤੁਸੀਂ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕੀਤਾ, ਤੁਹਾਨੂੰ ਵਾਅਦੇ ਦੀ ਪਵਿੱਤਰ ਸ਼ਕਤੀ ਨਾਲ ਮੋਹਰ ਲਗਾਈ ਗਈ ਸੀ, ਜੋ ਉਸਦੀ ਮਹਿਮਾ ਦੀ ਉਸਤਤ ਕਰਨ ਲਈ, ਖਰੀਦੇ ਹੋਏ ਕਬਜ਼ੇ ਨੂੰ ਮੁਕਤ ਕਰਨ ਤੱਕ ਸਾਡੀ ਵਿਰਾਸਤ ਦੀ ਗਰੰਟੀ ਹੈ. ” (ਅਫ਼ਸੀਆਂ 1: 11-14)