ព្រះយេស៊ូវ: បរិសុទ្ធនិងខ្ពស់ជាងផ្ទៃមេឃ ...
អ្នកនិពន្ធហេព្រើរបន្តពន្យល់យ៉ាងច្បាស់អំពីរបៀបដែលព្រះយេស៊ូវមានតែមួយអង្គជាសម្ដេចសង្ឃរបស់យើង - «សម្រាប់សម្ដេចសង្ឃបែបនេះសមនឹងយើងដែលបរិសុទ្ធបរិសុទ្ធគ្មានគ្រោះថ្នាក់គ្មានសៅហ្មងដាច់ចេញពីមនុស្សមានបាបហើយបានខ្ពស់ជាងមេឃ។ ដែលមិនត្រូវការជារៀងរាល់ថ្ងៃដូចជាបូជាចារ្យទាំងនោះដើម្បីថ្វាយយញ្ញបូជាដំបូងសំរាប់អំពើបាបរបស់ព្រះអង្គផ្ទាល់ហើយបន្ទាប់មកសំរាប់ប្រជាជន។ សម្រាប់ការនេះគាត់បានធ្វើម្តងសម្រាប់ទាំងអស់គ្នានៅពេលដែលគាត់បានថ្វាយខ្លួន។ ចំពោះក្រឹត្យវិន័យតែងតាំងអោយធ្វើជាមហាបូជាចារ្យដែលមានសមត្ថភាពទន់ខ្សោយតែពាក្យសម្បថដែលកើតមានតាមក្រឹត្យវិន័យបានតែងតាំងព្រះបុត្រាដែលគ្រប់លក្ខណៈអស់កល្បជានិច្ច»។ (ហេព្រើរ ៥: ៧-៩)
មានន័យថា“ បរិសុទ្ធ” មានន័យថាបំបែកចេញពីអ្វីដែលធម្មតាឬមិនស្អាតហើយត្រូវបានញែកថ្វាយព្រះជាម្ចាស់។
យ៉ូហានបាទីស្ទបានថ្លែងទីបន្ទាល់ពីព្រះយេស៊ូវ - «ខ្ញុំបានធ្វើពិធីជ្រមុជអ្នករាល់គ្នាក្នុងទឹកដើម្បីប្រែចិត្ដប៉ុន្ដែលោកដែលមកក្រោយខ្ញុំគឺខ្លាំងជាងខ្ញុំដែលខ្ញុំមិនសមនឹងយកស្បែកជើងជូនលោក។ លោកនឹងធ្វើពិធីជ្រមុជអោយអ្នករាល់គ្នាក្នុងព្រះវិញ្ញាណដ៏វិសុទ្ធនិងដោយភ្លើងវិញ។ កង្ហារដែលឈ្នះរបស់គាត់គឺនៅក្នុងដៃរបស់គាត់ហើយគាត់នឹងសំអាតកំរាលឥដ្ឋរបស់គាត់យ៉ាងហ្មត់ចត់ហើយប្រមូលស្រូវសាលីរបស់គាត់ចូលជង្រុក។ ប៉ុន្ដែគាត់នឹងដុតកំទេចចោលដោយភ្លើងដែលមិនចេះរលត់»។ (ម៉ាថាយ 3: 11-12)
បន្ទាប់ពីលោកយ៉ូហានបាទីស្ទបានធ្វើពិធីជ្រមុជទឹក ឲ្យ ព្រះយេស៊ូការធ្វើបន្ទាល់ពីព្រះជាម្ចាស់មកពីស្ថានបរមសុខ - “ នៅពេលដែលគាត់បានទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹកព្រះយេស៊ូវបានយាងឡើងពីទឹកភ្លាម។ ពេលនោះមេឃបានបើកចំហព្រះអង្គហើយទតឃើញព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះជាម្ចាស់យាងចុះដូចសត្វព្រាបមកសណ្ឋិតលើព្រះអង្គ។ ស្រាប់តែមាន came ព្រះសូរសៀងពីលើមេឃមកថា៖ «នេះជាបុត្រដ៏ជាទីស្រឡាញ់របស់យើងយើងគាប់ចិត្ដនឹងព្រះអង្គណាស់! »។ (ម៉ាថាយ 3: 16-17)
MacArthur សរសេរ - នៅក្នុងទំនាក់ទំនងរបស់គាត់ជាមួយព្រះគ្រីស្ទគឺបរិសុទ្ធ។ នៅក្នុងទំនាក់ទំនងរបស់គាត់ជាមួយបុរសគាត់គឺ "គ្មានកំហុស" ។ ទាក់ទងនឹងខ្លួនគាត់គាត់មិនស្ថិតស្ថេរហើយបានឃ្លាតឆ្ងាយពីមនុស្សមានបាប (គាត់គ្មាននិស្ស័យបាបដែលជាប្រភពនៃអំពើបាបណាមួយឡើយ) ។ (ម៉ាក់អាធរ័ ៨)
បូជាចារ្យត្រូវបានកំណត់ថាជាអា «រដ្ឋមន្រ្តីដែលបានទទួលការអនុញ្ញាតក្នុងរឿងពិសិដ្ឋជាពិសេសអ្នកដែលថ្វាយយញ្ញបូជានៅអាសនៈនិងធ្វើជាអ្នកសម្រុះសម្រួលរវាងព្រះនិងមនុស្ស»។ (ផេហ្វហ្វឺរ ៦៨៧)
នៅពេលដែលគាត់ធ្វើបាបបូជាចារ្យបូជាចារ្យលេវីម្នាក់ត្រូវតែថ្វាយដង្វាយសំរាប់ខ្លួនគាត់។ គាត់ត្រូវតែថ្វាយយញ្ញបូជាសម្រាប់ប្រជាជននៅពេលពួកគេបានធ្វើបាប។ នេះអាចជាតម្រូវការប្រចាំថ្ងៃ។ មួយឆ្នាំម្តងនៅថ្ងៃដង្វាយធួន (យោមគីបពួរ) បូជាចារ្យត្រូវថ្វាយយញ្ញបូជាសំរាប់ប្រជាជននិងសំរាប់ខ្លួនគាត់ផ្ទាល់។ គាត់ត្រូវសម្លាប់ពពែឈ្មោលដែលត្រូវថ្វាយជាយញ្ញបូជារំដោះបាបដែលត្រូវយកមកថ្វាយប្រជាជនរួចយកឈាមវាទៅក្នុងវាំងននរួចធ្វើពិធីលោះបាបនៅលើអាសនៈ។ កៅអី។ លោកធ្វើពិធីជំរះទីសក្ការៈដោយសារភាពមិនបរិសុទ្ធរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលនិងអំពើខុសឆ្គងរបស់ពួកគេ។ ដូច្នេះគាត់ត្រូវធ្វើសម្រាប់ពន្លាជួបព្រះអម្ចាស់ដែលនៅសេសសល់ក្នុងចំណោមពួកគេ។ (លេវីវិន័យ ១៦: ១៥-១៦)
ព្រះយេស៊ូវមិនមានបាបទេហើយក៏មិនត្រូវការការលះបង់សំរាប់ខ្លួនគាត់ដែរ។ មានតែយញ្ញបូជាប៉ុណ្ណោះដែលត្រូវការដោយទ្រង់ទេ។ នេះគាត់បានធ្វើនៅពេលដែលគាត់បានលះបង់ជីវិតរបស់គាត់ជាការទូទាត់សម្រាប់ការប្រោសលោះរបស់យើងម្តងសម្រាប់គ្រប់ពេលវេលា។ នៅពេលដែលទ្រង់សុគតវាំងនននៅក្នុងព្រះវិហារត្រូវបានបំបែកពីលើចុះក្រោម។ ការលះបង់របស់គាត់គឺគ្រប់គ្រាន់ឥតខ្ចោះ។
ពីវចនានុក្រមព្រះគម្ពីរ - «នៅក្នុងគម្ពីរសញ្ញាថ្មីព្រះគ្រីស្ទបានក្លាយជាការបំពេញនូវអ្វីទាំងអស់ដែលបព្វជិតភាពសញ្ញាចាស់បានបញ្ជាក់ដោយផ្ទាល់និងសកម្មភាព។ នៅក្នុងគម្ពីរសញ្ញាថ្មីសាសនាចក្រដូចជាប្រជាជាតិនៅគម្ពីរសញ្ញាចាស់គឺជានគរដែលមានសង្ឃ។ ទោះជាយ៉ាងនេះក្តីព្រះវិហារមិនត្រឹមតែមានភាពបរិសុទ្ធដែលត្រូវបានគេហាមឃាត់នោះទេប៉ុន្តែវាកំពុងតែអភិវឌ្ឍភាពបរិសុទ្ធផ្ទាល់ខ្លួនដោយសារតែការងារដែលធ្វើឱ្យបរិសុទ្ធនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ (ផេហ្វហ្វឺរ ៦៨៧)
ព្រះគ្រីស្ទត្រូវបាន ed បានគ្រប់លក្ខណ៍ជារៀងរហូត› ដែលទ្រង់មានភាពអស់កល្បជានិច្ចហើយយើងអាចបានពេញលេញនៅក្នុងទ្រង់។
សេចក្តីយោង:
ម៉ាកខេធ័រធ័រចន។ ព្រះគម្ពីរម៉ាក្រូអរ។ ស្រូវសាលី: ផ្លូវឆ្លងកាត់ឆ្នាំ 2010 ។
Pfeiffer, Charles F. , Howard Vos និង John Rea ។ វចនានុក្រមព្រះគម្ពីរវីគីក្លីហ្វ។ Peabody: Hendrickson, ឆ្នាំ ១៩៧៥ ។