Վստա՞հ եք ձեր իսկ արդարությանը կամ Աստծո արդարությանը:
Եբրայեցիների գրիչը շարունակում է հրահրել եբրայեցի հավատացյալներին դեպի իրենց հոգևոր «հանգիստը». «Որովհետև նա, ով մտել է Նրա հանգիստը, ինքն էլ դադարել է իր գործերից, ինչպես Աստված՝ Իրից։ Ուրեմն ջանասեր լինենք մտնել այդ հանգստի մեջ, որպեսզի որևէ մեկը չընկնի անհնազանդության նույն օրինակով։ Որովհետև Աստծո խոսքը կենդանի է և զորեղ, և ավելի սուր, քան ցանկացած երկսայրի սուր, թափանցում է մինչև հոգու և հոգու, հոդերի և ծուծի բաժանումը, և զանազանող է սրտի մտքերն ու մտադրությունները: Եվ չկա ոչ մի արարած, որը ծածկված է նրա աչքից, այլ ամեն ինչ մերկ է և բաց նրա աչքերի համար, ում մենք պետք է հաշիվ տանք»։ (Hebrews 4: 10-13)
Մենք ոչինչ չենք կարող բերել Աստծո սեղանին փրկության դիմաց: Միայն Աստծո արդարությունը կանի: Մեր միակ հույսն է «հագնել» Աստծո արդարությունը՝ հավատքի միջոցով այն, ինչ Հիսուսն արել է մեր անունից:
Պողոսը կիսում էր իր մտահոգությունը իր հայրենակից հրեաների համար, երբ գրեց հռոմեացիներին. «Եղբայրնե՛ր, իմ սրտի ցանկությունն ու աղոթքն առ Աստված Իսրայելի համար այն է, որ նրանք փրկվեն: Քանզի ես վկայում եմ նրանց, որ նրանք նախանձախնդրություն ունեն Աստծո հանդեպ, բայց ոչ ըստ գիտելիքների: Քանզի նրանք անտեղյակ լինելով Աստծո արդարությանը և ձգտելով հաստատել իրենց արդարությունը, չեն ենթարկվել Աստծո արդարությանը: Քանզի Քրիստոսը արդարության օրենքի վերջն է յուրաքանչյուրի համար, ով հավատում է »: (Հռոմեական 10- ը `1-4)
Միայն Քրիստոսով միայն շնորհքով հավատքի միջոցով փրկության պարզ ուղերձն այն է, ինչ վերաբերում էր բողոքական Ռեֆորմացիային: Այնուամենայնիվ, քանի որ եկեղեցին ծնվել է Պենտեկոստեի օրը մինչ այժմ, մարդիկ շարունակաբար այլ պահանջներ են ավելացրել այս պատգամին:
Ինչպես Եբրայեցիների վերոհիշյալ խոսքերն են ասում. «Նա, ով մտել է Նրա հանգիստը, ինքն էլ դադարել է իր գործերից, ինչպես Աստված՝ Իրից»։ Երբ մենք ընդունում ենք այն, ինչ Հիսուսն արել է մեզ համար Նրա հանդեպ հավատքի միջոցով, մենք դադարում ենք փրկություն «վաստակել» այլ միջոցներով:
Աստծո հանգիստ մտնելու համար «ջանասեր լինելը» տարօրինակ է հնչում: Ինչո՞ւ։ Որովհետև փրկությունը ամբողջովին Քրիստոսի, և ոչ թե մեր արժանիքների շնորհիվ, հակառակ է, թե ինչպես է գործում մեր ընկած աշխարհը: Տարօրինակ է թվում, որ չկարողանանք աշխատել մեր ստացածի համար:
Պողոսն ասաց հռոմեացիներին հեթանոսների մասին. «Այդ դեպքում ի՞նչ ասենք. Որ հեթանոսները, որոնք արդարության հետամուտ չեն եղել, հասել են արդարության, այսինքն՝ հավատքի արդարությանը. բայց Իսրայէլը, որ հետապնդում է արդարութեան օրէնքը, չհասաւ արդարութեան օրէնքին։ Ինչո՞ւ։ Որովհետև նրանք դա չէին փնտրում հավատքով, այլ, ինչպես որ ասվում է, օրենքի գործերով: Որովհետև նրանք սայթաքեցին այդ գայթակղության քարի վրա: Ինչպես գրված է. «Ահա ես Սիոնում գայթակղության քար և գայթակղության վեմ եմ դնում, և ով հավատա Նրան, չի ամաչվի»։ (Հռոմեական 9- ը `30-33)
Աստծո խոսքը «կենդանի և զորեղ է» և «ավելի սուր, քան ցանկացած երկսայրի սուր»։ Այն «ծակող» է, նույնիսկ այն աստիճան, որ բաժանում է մեր հոգին ու ոգին։ Աստծո խոսքը մեր սրտերի մտքերն ու մտադրությունները «տարբերող» է: Միայն դա կարող է բացահայտել «մեզ» «մեզ»: Այն նման է հայելու, որը բացահայտում է, թե ով ենք մենք իրականում, ինչը երբեմն շատ ցավալի է: Այն բացահայտում է մեր ինքնախաբեությունը, մեր հպարտությունը և մեր հիմար ցանկությունները։
Աստծուց թաքնված արարած չկա: Չկա մի տեղ, որտեղ մենք կարող ենք գնալ Աստծուց թաքնվելու: Չկա մի բան, որ Նա չգիտի մեր մասին, և զարմանալին այն է, թե որքան շատ է Նա շարունակում սիրել մեզ:
Մենք կարող ենք ինքներս մեզ տալ հետևյալ հարցերը. Արդյո՞ք մենք իսկապես մտել ենք Աստծո հոգևոր հանգիստը: Գիտակցո՞ւմ ենք, որ բոլորս էլ մի օր հաշիվ ենք տալու Աստծուն։ Արդյո՞ք մենք ծածկված ենք Աստծո արդարությամբ Քրիստոսի հանդեպ հավատքի միջոցով: Թե՞ մենք ծրագրում ենք կանգնել Նրա առջև և աղաչել մեր բարությունն ու բարի գործերը:
